Geboren in augustus 1960 in een klein kerkdorpje in Noord Brabant, met de zon als zonneteken. Mijn vader noemde mij vroeger ‘het zonnetje in huis’, mijn moeder nam dat over na zijn overlijden.

Zolang ik me kan herinneren ben ik bezig met bewustwording. Ik las al vroeg zelfhulpboeken en boeken over de psychologie van de mens. Vroeg mijn vrienden het hemd van het lijf (waar ze soms gek van werden), waarom ze dit of dat zo deden en wat er precies achter zat.

Natuurlijke geneeswijzen hebben ook altijd mijn interesse gehad. Toen ik ging werken koos ik voor de zorg. Omgaan met mensen, dat wilde ik.
 

Nadat mijn drie kinderen wat groter waren begon ik met een vierjarige holistische opleiding. Tot holistisch counselor.
 

                                                                      Ik kwam er thuis.
 

Zonder dat ik het wist, bleek dat ik altijd al op een holistische manier in het leven had gestaan.

Kijken naar het geheel, en weten dat alles met elkaar samenhangt, was waar vanuit ik altijd geleefd had en waar ik mijn keuzes naar had gemaakt. Ik volgde daarna vijf jaar lang diverse massage trainingen en leerde werken met energie. 

 

Ondertussen ‘zorgde’ ik door.  Ik begon in de wijk en was daarna jaren werkzaam in de palliatieve thuiszorg. Doordat ik al vroeg in mijn leven geconfronteerd werd met de dood, mijn vader overleed toen ik acht jaar oud was, een jaar daarna mijn opa en oma, ontstond er een belangstelling.  Omgaan met stervenden vond ik fijn, vertrouwd. Ik was op mijn plek in het verzorgen en begeleiden van mensen die de overgang gingen maken. Ik voelde me dan sereen, totaal afgestemd en op de rand van het leven en het licht.

 

Tijdens deze ‘werkzame’ jaren werd ook mijn man ziek. Hij overleed na vijf jaar aan longkanker. Samen hebben we dat moeilijke pad bewandeld en ik mocht hem begeleiden en verzorgen tot voorbij de grens. Intensieve, mooie, verdrietige, pijnlijke en ook prachtige jaren die ik heb beschreven op de blog. Drie maanden na het overlijden van mijn man koos mijn moeder na een lange periode van fysieke achteruitgang voor euthanasie. Ook daar was ik heel dichtbij en ik begeleide haar met liefde en aandacht tot voorbij haar grens.

 

Nadat er de laatste jaren zoveel diepgaande dingen in mijn leven gebeurden, ben ik zelf door een diepgaand persoonlijk proces gegaan. Een periode waarin ik afstand moest nemen van het stervensproces van anderen, om zelf te rouwen en te helen. Mijn eigen weg weer vinden na ‘man dood, moeder dood, kinderen groot.’ De overgang te kunnen maken als vrouw die staat op zichzelf. Dat heeft me tijd gekost.