Lieve mensen,
Weer een stap verder in de chemobehandeling. Vorige week hebben Anna en ik de uitslag gehoord van de CT scan. Er is weer sprake van groei in de tumor. In het AVL noemen ze dit, het is “stabiel” Daar zit voor mij een dubbele boodschap in. Even de technische kant. Er is sprake van een stabiele situatie als de tumor niet meer is gegroeid dan 30%, ten opzichte van de vorige meting. Dus goed nieuws nietwaar? Maar als ik de boodschap tot me door laat dringen hoor ik eigenlijk iets anders. Anna omschreef het als weer een duwtje de verkeerde kant op. Wat ik (we) hoopte is dat de groei was gestopt dan wel dat de tumor was geslonken. Dat is niet zo. Wat het met me doet is doordat ik me steeds in een soort van strijd werp en een vechthouding aanneem naar mijn ziekte merk ik dat er een negatieve en een neerslachtige houding over me heen komt. Ik merk dat het me afleid van de positieve kant van mijn leven zoals het zich nu voordoet.
Onlangs heb ik een boekje aangeschaft met de titel “Dagelijkse Weerspiegelingen” op de dag van de uislag las ik in dat boekje het volgende.’ Vandaag heb ik het niet nodig te vechten of mijn wil aan te wenden. … Mijn levensproblemen houden ook op gevechten te zijn. Ik moet enkel vragen wat vereist is:aanvaarding en verandering.’
Het raakte me direkt. Hoe menselijk is het niet om naar het half lege glas te kijken. Maar dat helpt me niet en kijken wat er wel is geeft me kracht en maakt me meer bewust van wat ik nog wel heb en dat is VEEL. Heel vaak krijg ik bemoedigende woorden van mensen die me sterkte wensen in mijn/onze strijd tegen de kanker. Daar haal ik zeker energie uit. Maar ik besef me steeds meer dat het niet een strijd/gevecht moet zijn. Ik word me steeds bewuster van de kracht die ik haal uit Aanvaarding en Acceptatie.
Hoe beschrijf je een uitslag die je tot nu toe nog niet kende…
Bij het horen van de tekst “stabiel” lichten onze wenkbrouwen op, bij de tekst dat dat inhield dat het minder dan 30 % was gegroeid zakte onze gezichtspieren af en kwam er een frons tussen de wenkbrouwen….”hoe bedoel je?” “minder dan 30%…?” ..toch gegroeid dus.. gaan onze gedachten in stilte verder… en onderwijl wordt er een gesprek gevoerd.
Ik hoor Ben vragen stellen en dingen concretiseren..
En ik zie aan hem dat hij erg teleur gesteld is, en ik ben dat ook.
We hadden gehoopt op stilstand en het liefst slinken..deze uitslag kende we nog niet..
Hoe balanceren we deze nu weer..?!
Ik doe het al in de auto met mijn bekende ‘eerste’manier van zoeken naar het positieve.. “de kleintjes zijn wel gelijk gebleven Ben, dat is positief!” “en als je niks had gedaan, wie weet hoe het dan gegroeid was..”
s’avonds als Ben naar de meeting in Amsterdam gaat, ben ik alleen thuis en verdrietig.. en komt de venijnige speldeprik binnen…
‘krijgen we steeds een klein zetje de richting op die we eigenlijk niet willen?!’ …ik bel Gabriël en heb een heel mooi en goed gesprek met hem…ik mag mijn verdriet hebben, maar we hebben het ook over het stapje hoger…de overgave…het los laten van welke uitslag dan ook…de bedoeling van het leven…de stilte…het meegaan in al wat er is…
Als Ben thuis komt verteld hij hoe passend de meeting voor hem was, en ik wat voor goed gesprek ik met Gaby had. We hebben beiden onze steun gekregen.
Nu een aantal dagen verder; Ben heeft het heel zwaar, ligt al drie dagen in bed of op de bank voor pampes, niet de moed om te drinken, te eten of te bewegen…het stemd ons beiden tot nadenken..
‘We zullen doorgaan, met de wankele zekerheid..’
We sturen jullie allen, alle goeds, liefde en licht en voelen ons gesteund te weten dat jullie er allen ZIJN.
Ben en Anna
Comments