Hele mooie gedichten krijgen we opgestuurd van lieve mensen om ons heen.
” Troosten in geven,
wat je zelf zou willen krijgen
aan medeleven en warmte
aan aanwezigheid
die geborgenheid schenkt.
Troosten in beschikbaar zijn
veilige nabijheid aanreiken
vrij laten
zodat jij
kan zijn wie je bent
mag voelen wat jij voelt.
Troosten in woordeloos delen
in het grote leed dat jou treft
troosten in mijn aandacht
aan jou schenken
als jij dat wilt..”
~Claire van den Abbeek~
Gedichten zijn vaak zo heel fijn, soms heeft een ander zo mooi verwoord wat je wel voelt maar zelf niet kan zeggen…
Ook wijzelf hebben soms de laatste dagen geen woorden meer, althans geen ántwoorden meer. En dan vooral op de vraag, “hoe gaat het?” Het is een vraag die logisch is in onze situatie. En vooral vanuit betrokken belangstelling gesteld. Daarom blijf je het proberen er een antwoord op te geven… Toch voelde Ben en ik los van elkaar de laatste tijd, ‘ik ben het zat, steeds maar te zeggen hoe het is. Het repeteren van het zelfde soort antwoord.’ Gek word je er soms van. Het zijn dingen waar we tegen aan lopen en niet hadden gedacht dat we er ooit tegen aan zouden lopen. Het is dan fijn dat veel mensen ons gewoon bemoedigen, door te laten weten dat ze aan ons denken. Of vertellen wat Ben voor hen is of betekent heeft. Of die een gerichte vraag stellen, over hoe Ben of ik dit of dat ervaren, daar is gemakkelijker een antwoord op te geven.
Het stervensproces is een zwaar intensief proces, wat we zelf nauwelijks kunnen ‘bijhouden’ in de ervaring, laat staan verwoorden naar buiten toe.
Per dag zijn er ander ervaringen, komen er pijnlijke dingen aan de orde, is er verlies, en afstand doen van….ja, van heel veel.
Veel rust en ruimte is er nodig om het zelf tot ons te laten doordringen en samen tot een gesprek te kunnen komen.
Want Ben heeft het zwaar, soms heel zwaar om te aanvaarden dat hij los moet laten, elke keer is er weer ‘het proberen’ om mee te doen, zijn dingen vast te houden.. En elke keer is er weer het lichaam die het niet meer kan, de energie die er niet meer is…..de pijn en de teleurstelling zijn dan daar. Of ik, ik heb het heel zwaar om te aanvaarden dat dit het was.. mijn samenleving met Ben. Het liefst wil ik nog van alles met elkaar doen, en kan ik niet geloven dat we nooit meer met elkaar dit…of dat…zullen doen.
Beetje bij beetje draait het radertje – en elk tandje doet pijn – naar; ‘het kan echt niet meer, we moeten nu gaan afbouwen in plaats van opbouwen’. We moeten ons ‘breiwerkje’ gaan afwerken en niet ‘op de pennen laten staan’ dan kunnen we er niets mee.. Als we het mooi gaan afwerken is het ‘die mooie trui geworden’ of ‘die mooie sjaal’ of ‘dat prachtige vloerkleed’… Maar dat vraagt aanvaarding van het feit dat je ‘werkje’ klaar is, ook al had je er nog heel erg graag en nog heel erg lang aan door willen breien. Je had de sjaal nog veel langer willen maken en nog veel kleurrijker, of die trui, daar had je nog dolgraag een schitterend patroon op geborduurd, of het vloerkleed, dat had nog een stuk groter gekund… Maar de grote regisseur heeft anders bedacht. De bel is gegaan, de tijd is om, we krijgen nog de tijd om ons werkje af te ronden, het mooi af te werken als we daar toe in staat zijn….
We sturen jullie allen liefde vanaf hier, Ben en Anna
Comments