Behandeling

Lieve familie, vrienden en bekenden,

Vorige week woensdag kregen we de uitslag van de laatste scan.

De drie uitzaaiingen die er al waren waren er nog steeds, en waren ook niet veranderd. Het vierde plekje waar men het niet over eens kon worden was er nu niet meer.. Wel was er een heel kleine afwijking te zien op een andere plaats. Dat wilde ze nu laten voor wat het was. En het advies was om voor de éénmalige intensieve bestraling te gaan voor de drie afwijkingen die ook voor Ben zijn klachten (epileptische aanvallen)  zorgen.

Ben moest dit bericht, en met name dat vierde verdachte plekje, wel laten zakken. Het sloeg hem al met al flink uit het  veld. We kregen alle tijd tijdens het gesprek van de arts. Toch kwam Ben tijdens het gesprek tot het besluit om dan nu maar door te pakken. Toen ging het allemaal erg snel. Vrijdag aan het einde van de middag zou de bestraling plaatsvinden. Het zou wel een intensieve behandeling van drie kwartier tot een uur worden.

Na het gesprek was Ben uit zijn doen, in de war, van slag en een soort van gebroken..

Toen we naar huis reden liep de spanning hoog op. Ben voelde zich wanhopig en in zijn hoofd was het een chaos. Hij zocht een uitweg, wist met zijn gevoelens geen raad, reageerde dit op mij af.. Ik kon het niet meer ‘niet persoonlijk maken’ ik was ook erg emotioneel dus gingen we samen flink onderuit. Ruzie  maakte we, wanhopige pijnlijke ruzie.. Ik zag Ben lijden, maar door zijn boosheid kon ik niet in de buurt komen. Ik wist ook niet meer hoe ik het doen moest..

Heel verdrietig begreep ik dat ik afstand moest nemen… Terug op ‘mijn eigen helft’. De volgende dag ben ik met Ilse  gaan wandelen en hebben we lang met elkaar gesproken, alles mocht ik uitspreken, al mijn verdriet, al mijn angst, al mijn wanhoop, al mijn zorgen.. Hoe moest ik dit doen? Mijn grootste angst dat Ben en ik elkaar niet meer zouden kunnen bereiken sprak ik uit… hoe moest ik me dan opstellen? Ilse kon het horen, kon mijn verdriet en wanhoop zien. Door het uitspreken en dat ik in liefde gehoord werd, hervond ik weer mijn grond onder mijn voeten.

Ik begreep ook dat ik inmiddels in een staat was gekomen dat ik alsmaar op Ben reageerde, over wat hij voelde, of hij pijn had, of dat hij het rustig aan moest doen.. Ik snapte dat hij daar ook gek van werd.. Ik moest meer terug naar mezelf. Gabriël had laatst als eens gezegd; Jij kiest eerder de nabijheid dan voor de afstand. En dat is ook zo, om voor de afstand te kiezen moet ik toch altijd eerst door een angst heen.

We namen ook letterlijk wat afstand, ik ging dingen doen voor mezelf en Ben ook. In kleine dingen bleek al snel dat dit een goed besluit was.

Ilse ging vrijdag met ons mee naar het ziekenhuis. Dat was fijn. We mochten eerst even mee naar binnen toen Ben goed gelegd werd op de tafel, en later mochten we bij de computerschermen mee kijken.. Het hele gebeuren had wel een enorme impact op ons alle drie. Om er te liggen en het te ondergaan is onbeschrijflijk. Om het aan te zien grijpt ook diep in.

De behandeling verliep vlot en na een goede drie kwartier was het gedaan. Ben heeft het heel goed gedaan, kon erg goed blijven liggen en zich heel rustig in zich zelf houden. Hij was ook heel erg opgelucht toen het voorbij was. Er viel een groot pak van zijn hart. Met zijn drieën hebben we thuis lekker met elkaar gegeten en alles laten zakken, doorgepraat en met een beetje humor draaglijk gemaakt.

De Pasen hebben we heel rustig doorgebracht. De nawerking gaat tot nu toe wel, Ben heeft wel meer hoofdpijn gehad, ook af en toe verkrampingen van zijn hand of been.  Maar het blijft allemaal nog redelijk binnen de perken. De laatste dagen voelt hij zich mentaal gelukkig weer meer zichzelf worden, daar zijn we beiden erg blij mee. Ben laat zijn verdriet meer toe lijkt het.. Hij gaat lekker veel naar de biologische boerderij om daar bezig te zijn en zijn hoofd te verzetten. Ook is het een goede plek om tot zichzelf en bij zijn gevoel te komen. Het is voor ons beiden steeds een zoeken naar de weg.. De weg in steeds veranderende omstandigheden, omstandigheden die vaak zo pijnlijk en zo verdrietig zijn.. Ik dank God dat er toch weer ruimte is om elkaar daar in te vinden, te steunen en samen te huilen. Dat maakt dat we toch ook samen kunnen genieten..

Voor nu wachten we rustig af hoe het verder zal gaan. Leven we in  het moment. En bereiden we ons voor op de verjaardag van mijn moeder die vrijdag 87 jaar zal worden. Iets om niet ongemerkt voorbij te laten gaan.

Lieve mensen alle goeds voor jullie allen, en lieve groeten Ben en Anna Maak er een fijne Koningsdag van!!