Donderdag was Ben zijn geboortedag, 29-01-1954
Het was een dag met veel gevoelens, veel herinneringen, veel beelden, gemis, tranen, ook een lach, warmte.. en veel samen delen.
Ik kreeg kaarten en een lief cadeautje via de post met lieve woorden van vriendinnen en familie, mooie voorjaarsbloemen werden bezorgd, en liefdevolle ‘appjes’ werden me gestuurd. Zo ontzettend fijn dat mensen aan ons denken en daar ook uiting aan geven. Ik kan niet anders zeggen dan, dat dat echt steunt en heelt. Hieronder een gedicht wat een lieve nicht mij stuurde, vaker stuurt ze mij een gedicht, het getuigd van diep medeleven als je de kern zo weet te raken. Ik las het door mijn tranen heen voor aan Suzanne. Het raakte ons diep…want zo was hetgegaan, en zo was het..
Langzaam maar zeker ontglipte je ons
werd steeds minder lichaam
enkel glimlach en traan
uit ogen die keken
al over een grens
en toen moest je gaan.
Ik wist niet
dat dood
zo zachtjes zou komen
zo wezenlijk vredig
geen sprong in de diepte
maar meer een verglijden
een zachtjes wijken..
Even mochten wij nog
in jouw vrede verblijven
toen moesten wij terug
terug naar het leven
wat deed dat pijn
de diepte die gaapte
aan onze kant.
Yvonne v Emmerik
Aan het einde van de middag zijn we met ons gezin, familie en met vrienden, bij elkaar gekomen op onze inmiddels zo geliefde bio-boerderij. Daar hebben we met elkaar Ben herdacht, een toast uitgebracht, gegeten en gedronken. Ik had een “Ben hoekje” gemaakt. Het fotoboek van de bijeenkomst van het afscheid van Ben zijn aardse leven lag daar en kon worden ingezien, er draaide foto’s van Ben op de laptop. Ook het intentie boek waar nog wat in kon worden geschreven. Een hoekje waar je met Ben kon zijn. Waar je samen met iemand over Ben kon praten, over je gevoel,l je gedachte, hoe het nu gaat zonder hem hier bij ons. Het was fijn en goed. Iedereen had wat te eten meegenomen en de sfeer was erg goed. Wat zou Ben het fijn gevonden hebben.. Want dat was er ook, het grote gemis dat hij er niet was.. En het verdriet, samen even huilen en een arm om elkaar heen..
Die nacht sliep ik onrustig, van alle indrukken en emoties denk ik. Ik droomde naar, ‘Ben was eerst niet dood en later toch weer wel en het drong in mijn slaap zo opnieuw en ontzettend tot me door’. Ik werd met een heel naar gevoel wakker. Want hoe fijn het ook geweest was om die dag met elkaar te beleven het was wel weer een bevestiging dat Ben er echt niet meer is.. En dat gevoel kom ik, komen wij dagelijks tegen in zo ontzettend veel dingen. “..de diepte gaapt aan onze kant..”
Comments