De dagen rijgen zich aaneen, en ik kom in tijd steeds verder af van het aardse afscheid van Ben, verder af van ons leven samen.
Maar mijn besef van tijd is duidelijk veranderd.. Ik las laatst in een rouwboek een regel van Marinus van den Berg: “er is een spanning in het tijdsbesef, al blijkt pas te zijn.”
Dat herken ik volledig, zaterdag was het drie maanden geleden dat Ben overleed. Drie maanden lijkt enerzijds lang, toch voelt het nog zo pas..
“De zondagen zijn het ergst”, zei mijn moeder vroeger. Ook toen ik ruim elf jaar na het overlijden van mijn vader het huis uit ging.
Ik geloof dat ik dat zelf ook al wel kan bevestigen. Hoewel alle dagen nog moeilijk zijn; de ene dag soms aardig te behappen en een andere dag is het niet te doen.
Maar, zondagen voelen heel diep als ik ze alleen doorbreng. Nog meer als de andere dagen kan zo’n stille zondagochtend me bij aanvang zo aangapen. Het begint al met het wakker worden… hoewel dat toch ook elke ochtend een moeilijk moment is.. elke ochtend is er dat onbestemde gevoel tussen waken en slapen… ‘wat is het vandaag? Staat er iets op de planning?’ en,…? … O ja……!’ God, wat is het leeg naast me…, als ik al ergens een geamputeerd gevoel heb is het vooral ‘het bed’. Het is even breed als eerst, even groot, maar toch voelt het s’morgens..( t’is gek maar s’avonds is het anders..) als een geamputeerd bed. Die andere helft is door en door koud, onbeslapen, onbewoond, leeg en dood. En elke morgen moet mijn geest zich blijkbaar opnieuw, maar steeds een tandje dieper, realiseren dat Ben er niet is… ook vandaag niet.
Net zo leeg als gisteravond..
Ik ga er maar uit, bewegen… wasje opvouwen, vaatje doen, thee zetten, wat yoga oefeningen doen… gebeden en wat mediteren, lezen over toen in mijn dagboeken… Het huis gonst van leegte en stilte, als ik zelf geen geluid maak is er niets.. In gedachten hoor ik dan Ben, hoe hij rommelde in de keuken, een kopje thee bij me bracht… honderden kopjes thee bij me bracht..
Door in de beweging te gaan komt er ook beweging in de dag. In de loop van de morgen kan het zware gevoel van het ontwaken wat weg ebben. Gelukkig heb ik afspraken en komen de kinderen vaak langs, ze steunen me waar ze kunnen. We steunen elkaar want ook zij hebben het moeilijk dat Ben er niet meer is. Maar ook de dagen alleen heb ik nodig, nodig om mijn verdriet, mijn herinneringen, mijn dankbaarheid helemaal de vrije loop te geven. Bij mezelf te komen en alleen te voelen zonder erover te praten..
“Rouwen is een fulltime job” las ik in de krant in een artikel van Jan Greven die zijn dochter verloor. En dat ervaar ik ook zo.. Elke dag.
Met liefde Anna
Comments