Op één of andere manier voel ik dat ik in een nieuwe fase terecht ben gekomen.
De eerste weken van het jaar vond ik heel zwaar, ik kon het idee van zo’n heel nieuw jaar voor me, niet echt verdragen. Zag niet waar ik stond…. wat ik al had afgelegd…? Voelde me in verwarring. Moedeloos ook, zoals ik al beschreef in het vorige stukje. Ook voelde ik heel sterk dat ik door moest met mijn leven, voelde daar verzet op, allerlei gevoelens en gedachten drongen zich aan me op, en ik wist me er geen raad mee.
Toen ik dat besprak met een lieve vriendin, zei ze “het klinkt dat je misschien in de overgang zit naar een volgende fase in je proces”. Dat voelde goed voor mij, ‘een overgang’ ook nog…, ik hoefde nog niets wat ik nog niet kon. Gedachten drongen zich aan me op als, ‘stel dat ik straks niet meer de hele dag aan Ben denk’, gaven me meteen een angstig gevoel. Of; gedachten over werk of vakantie plannen, kwamen als vanzelf omhoog, en ik wilde het eigenlijk niet. Of; ‘Zou er ook ooit weer een ander in mijn leven komen’…? De gedachten kwamen op en ik voelde me er ook ongemakkelijk mee, vierkant voor het blok gezet eigenlijk, zonder dat ik dat zelf wilde, moest Ik door gaan met léven…, Het leek of het leven me op meer gebieden weer zachtjes ‘aansprak’. Langzaam mocht ik me voorzichtig openstellen voor nieuwe gedachten, nieuwe gevoelens. Zingend en huilend met mooie liedjes maak ik contact met Ben en al het ongeziene.., ergens kwam langzaam de vrede naar binnen, dat dat goed is..
En nu lijkt het dat er meer ruimte is gekomen, de sluier die ik vorig jaar zo dicht om me heen had lijkt wat meer van me af te zijn gegaan.
We hebben de tweede verjaardag van Jade gevierd begin februari en de achtentwintigste verjaardag van Suzanne, half februari, het waren fijne dagen. En van die ijkpunten om te voelen waar ik nu sta. En ik kon voelen en zien dat er wel degelijk een verschil was met vorig jaar.., Ook daarin kon ik achteraf zien dat ik vrolijkheid of blijheid weer iets meer kon ervaren. Dat er weer iets van glans op komt…. Er is een verschil. Het voelt wat lichter..,
Gister was ik bij de osteopaat en hij kon het zien en beamen. Het is toch een soort van ‘depressie’ waar je eerst in zit zei hij, en de sluier die ik beschreef is eigenlijk de compressie van het energie lichaam om ons heen, dat heb je dan ook nodig, je ‘wereld’ moet ook klein zijn, om al je aandacht te kunnen richten op ‘overleven’. Het voelt allemaal ietsje ruimer..,
Ook met Suzanne gaat het langzaam beter, we ontvangen ook ‘de handen in de rug’ sinds het nieuwe jaar, vanuit de familie is er een duidelijke hulp en steun opgestaan, een oom van de kinderen, het hernieuwde contact doet ons allen goed en zorgt voor heling op vele vlakken. ..De fase van heel langzaam wat omhoog krabbelen, met veel hulp en steun nog, lijkt aangebroken. In liefde, dichtbij onszelf nog en in kalme verwachting gaan we verder, stapje voor stapje richting voorjaar…,
Comments