Vandaag de laatste dag van september.. De tijd vliegt, vele emoties zijn weer gepasseerd na het vorige schrijven. De ONCOFONIE was práchtig! Een heel mooie en rijke dag. In een bomvol Carré werd er gezongen voor het leven.. het was heel heel bijzonder daar bij te mogen zijn en mee te zingen!! Ook ‘mijn’ fans hebben het heel mooi gevonden en mede namens hen was het zo geslaagd en is er veel geld opgebracht om de stichting; ‘Kanker in Beeld’ voort te laten bestaan. Daarom nogmaals; lieve mensen, HARTELIJK DANK!!!
Ben en ik zijn vorige week samen een paar dagen naar Texel geweest. We kwamen net voor het noodweer aan op het eiland. Toen het losbarste zaten we knus en droog in het hotel. We hebben twee en een halve dag heerlijk weer gehad, lekker hard waaien, prachtige hollandse luchten, zon tussen de wolken door en af en toe een bui. We hebben genoten van het wandelen langs het strand, van de schitterdende luchten, van heerlijk eten en het samen vrij zijn. Op zulke momenten krijgen we weer meer rust om van alles samen te bespreken en te delen. Voor we weg gingen maandag moest erbij mij een ‘ontlading’ over boosheid uit. Ik was de laatste weken niet in mijn hum, kon niet goed aangeven wat en hoe. Had ook veel last van mijn verstopte neus en benauwdheid. Ik ging naar ‘onze’ kinesiologe. De energie van longen, hartchakra en keelchakra bleken ver beneden peil. De emotie die eronder bleek te zitten; wrok… dat vond ik een pittig woord. Ik bleek toch Ben iets kwalijk te nemen.. op dat moment kon ik er niet goed bij. Ik kreeg een behandeling om de energie weer opgang te brengen. En opgang kwam het…! ik was al dagen wat kortaf en geaggiteerd, kon het niet duiden en niet sturen.
Zondag hoorde we dat Ankie, een vrouw die met ons de Frankrijkweek be-leefd had, was overleden. Het kwam niet geheel onverwacht, we wisten dat haar ziekte doorging en haar gezondheid steeds slechter werd. Toch kwam het flink binnen….
Die avond op bed had ik een erge benauwdheidsaanval…ik wist niet waarom.. Maandag ochtend onder de douche werd ik zo boos verdrietig en verdrietig boos, over het “verbreken van beloften”…over de machtloosheid naar ziekte…naar de dood…over je hoofd boven water houden.. Ik wist dat het mijn boosheid, mijn (oude) pijn, mijn onmachtige verdriet was.. Ik twijfelde… ik riep Ben wist dat het beter was dit ook te delen. Ik zei op voorhand dat ik iets wilde delen en dat hij het zich niet moest aantrekken, dat het van mij was, ook al leek het over hem te gaan.. Ik uitte alles! Ik huilde, ik riep alles wat er uit wilde.. dat iedereen op een dag zijnbelofte verbreekt, hoe heilig je je ook voorneemt dat niet te doen, op een dag laat je alles in de steek!! Opeens vond ik ons naiëf om bij onze trouwtekst niet te willen horen: ” tot de dood ons scheid” we waren van mening dat liefde over de dood gaat..(dat ben ik natuurlijk nog.) Maar de dood scheid wel,riep ik, de dood scheid wel degelijk…!! Natuurlijk krijg ik het benauwd! Ik zie een donkere donderwolk in de verte hangen en weet niet wanneer die over me leegstort en ook niet of ik niet verzuip!!
Ik huilde.. en Ben trooste me.. we troosten elkaar.. Ben was zo blij dat ik alles eruit gegooid had, hij had natuurlijk steeds al wat gevoeld, maar kon het niet plaatsen..voelde wel dat ik bozig was maar hij trekt zichzelf dan terug. Nu konden we elkaar weer vinden.. en de rauwe emoties zijn pijnlijk maar zo goed als het weer kan gaan stromen.. Toen konden we inpakken en onze reis naar Texel aangaan, en hebben ons heel dicht tegen elkaar flink laten ‘uitwaaien’,
Met Liefde Anna
Commenti