Afgelopen zaterdag op Ben zijn sterfdag hebben we een mooie herdenking gehouden met wat familie en vrienden op de biologische boerderij. We hebben daar een mooie perenboom geplant, op as van Ben zijn lichaam. Een oude stoofpeer soort (de zoete Bredero) Omdat Ben van stoofperen hield en omdat de boom bloesem en vrucht zal dragen. Onderstaande heb ik daar voorgelezen.
“Een jaar zonder onze liefste Ben fysiek in ons midden..
Een jaar… een jaar!: het tijdsbesef klopt al helemaal niet. Ik heb nog nooit zo’n vreemd jaar gehad in tijdsperspectief. Vooral de afgelopen weken waren de herinneringen aan Ben zijn laatste dagen zo levendig, dat het leek of het vorige week was.
En toch zijn we een jaar verder in de tijd, vier seizoenen zijn er gepasseerd, waarvan men zegt: “als alle seizoenen er maar een keer overheen gegaan zijn. Alle dingen ‘voor de eerste keer zonder hem’…”
Ik weet het niet, rouwen is een ontdekkingstocht, heb ik ervaren het afgelopen jaar. ‘de zogenaamde eerste keren’ die we tot nu toe meemaakte waren soms ondoenlijk zonder Ben. Maar de ‘tweede keer’ lijkt me evengoed moeilijk en de derde en de vierde keer… En er zullen altijd weer ‘nieuwe dingen’ blijven komen die we zonder hem moeten be-leven.
Het fysiek gemis is levensgroot, z’n stem, z’n humor, zijn zorgzaamheid, z’n trommelende vingers, zijn liefdevolle bemiddelende manier van doen, zijn stimuleren, zijn motiveren, zijn liefde!.. alles wat hij was en deed, wat we samen deelden mis ik, missen wij enorm.
Door dat gemis word ik gedwongen om mij te richten op de ‘onzichtbare wereld’, op het geestelijke, op de liefde, en op het gevoel. Dat is ook een ontdekkingstocht.. Wat is er over geschreven? Wie heeft er makkelijker contact met de geestelijke wereld? Hoe doen zij dat? Hoe kan ik dat doen? Waar kan ik me op richten?
En ik ben me aan het richten, op wat ik voel in mijn hart, op het contact wat zich daar afspeelt. Op mijn verbeelding. Op het subtiele, het fijn stoffelijke zeg maar.. Vaak schrijf ik het op. Ik praat erover, ik lees boeken, ik ben een paar keer bij een medium geweest. Ik leer het kennen, en ik heb echt ervaren het afgelopen jaar dat de liefde blijft.
Het lijkt zelfs dat de liefde zich verdiept, of nog zuiverder te word.
Ben is zo aanwezig in mijn hart, in mijn gevoel, dat ik bij momenten een wezenlijk contact voel. Een liefde die stroomt zonder dat er ook nog maar iets tussen zit. Dat is heel rijk, en dat voelt heel groots.
En natuurlijk, het gemis hier in het aardse dat is heel moeilijk daar moet ik mee leven. Dat moet zijn weg gaan vinden. Mijn hele leven moet een nieuwe beweging maken, zonder Ben, zonder mijn moeder. Die nieuwe beweging gaat heel langzaam, het kost tijd om de nieuwe vorm te vinden. Veel tijd denk ik.
Maar; “OMDAT ER LIEFDE IS, BESTAAT ER GEEN VOORBIJ. IN ALLE EEUWIGHEID BEN JIJ”
Moment van stilte op het stervensuur van Ben.. Laten we nu een moment stil zijn om Ben zijn leven te herdenken, ieder vanuit zijn eigen hart.
“Langzaam maar zeker Ontglipte je ons. Werd steeds minder lichaam Enkel glimlach en traan uit de ogen die keken al over de grens en toen moest je gaan.
Ik wist niet dat dood zo zachtjes zou komen zo wezenlijk vredig geen sprong in de diepte Maar een zachtjes verglijden een zachtjes wijken. Even mochten wij nog in jouw vrede verblijven Toen moesten wij terug terug naar het leven wat deed dat pijn de diepte die gaapte aan onze kant…”
En hier staan we nu 28 november 2015
Één jaar Ben overleden. De maand waarin de natuur afsterft, de bladeren zijn gevallen en rotten op de aarde. De bloemen zijn dood, de bomen zijn kaal. Het is koud en nat. De dagen worden korter en de donkere tijd breekt aan. De donkere dagen voor Kerstmis. De tijd van inkeer in ons zelf. Het afdalen naar ons diepe innerlijk. Hoe donker kan het buiten, in de wereld en soms ook in onszelf zijn?
Maar, het is ook de tijd van Advent, tijd van verwachting en hoop. Van het licht dat komt en het donker zal verdrijven.
In dat donker steken wij een licht aan, een kaarsje, als symbool van ons innerlijk licht wat we mogen uitdragen in de wereld om ons heen.
En met het planten van de boom van Ben, willen wij uitdrukking geven aan het leven wat door gaat. Hoe mooi dat de beste tijd om deze boom te planten juist in deze donkere maand is. Verwachtingsvol en hoopvol mogen we uitkijken naar de groei en de bloei van de boom. De boom die op een dag zijn vruchten zal dragen.”
“De bomen komen uit de grond en uit de stam hun twijgen. En ied’reen vind het heel gewoon dat zij weer bladeren krijgen We zien ze vallen op de grond en dan opnieuw weer groeien. Zo heeft de aarde ons geleerd dat al wat sterft zal bloeien.”
(Toon)
Toen hebben we kaarsjes aangestoken en weer gezongen: “als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur wat nooit meer dooft…” En daarna de boom geplant. Het was een mooie en warme herdenking. Met mooie woorden en gedichten. Mooie muziek en er is prachtig gezongen, echt hartverwarmend.
Dit te kunnen delen met de mensen die ons lief zijn, het feit dat ik kaarten en bloemen gestuurd krijg en de smsjes, en te weten dat lieve mensen aan ons denken geeft steun en troost. Niemand kan het verdriet of het gemis wegnemen, en dat hoeft ook niet. Maar dit proces zo hier en daar te markeren, met elkaar te uiten en vorm geven voelt als warme liefdevolle troost en steun.
Liefs Anna
Comments