Als ‘verse weduwe’ heb ik twee grote stappen gemaakt. Vorige week was ik jarig, de eerste verjaardag zonder Ben en zonder mijn moeder.
In de weken ervoor had ik er al veel moeite mee gehad. Er kwam weer zo’n golfbeweging van verdriet over me heen, dat ik mijn verjaardag voortaan zonder hen moest vieren. Een voelen dat Ben er echt niet meer is, óók niet op mijn verjaardag! En dat ‘zonder hem’ drong hierin weer zo diep tot me door…. geen ontbijtje op bed, geen lieve verjaardagstekst op een mooie kaart, geen cadeau.. Geen telefoontje van mama, ..haar laatste bezoek vorig jaar op mijn verjaardag, waar ze opstond dat ze erbij wilde zijn. Het klinkt misschien gek, toch komt dat ‘definitieve’ bij iedere nieuwe speciale gelegenheid een soort van ‘opnieuw’ om de hoek.
Ik wist eerst niet hoe en wat ik met de dag aan wilde, toch ben ik uiteindelijk gekomen tot een vorm. En koos ik voor delen, mijn rouw delen voelt voor mij toch goed. Er is genoeg rouw wat ik voor mezelf hou, verdriet en leegte die niet valt te delen, die ik alleen voel, alleen beleef omdat ik dat ‘alleen’ samen met Ben had. De exclusiviteit van een liefdes relatie, de stille kant, het delen zonder woorden, de humor, de diepe basisliefde, het wéten van elkaar, dat één zijn op een onbenoembaar niveau, dát is niet te delen met anderen. Dat voel ik alleen, mis ik alleen, huil ik alleen… Maar zoveel ander ‘rouwen’ kan ik wel delen, dus koos ik er voor met de kinderen, wat familie en vrienden samen te komen op de stadsboerderij. Tijdens de gezellige zaterdagochtend markt hebben we daar met elkaar koffie gedronken en geluncht. Het werd een goede dag. Fijn om met elkaar te zijn in de vreugde van dat moment en in ons gemis. Die liefdevolle steun van al mijn medestanders te ervaren, dichtbij of op afstand geeft mij veel kracht en moed. Ik was trots op mezelf achteraf, ik vond het moedig dat ik vorm aan de dag had gegeven, dat ik een nieuwe ervaring had aangedurfd die goed was uitgepakt.
De dagen erna ben ik naar Friesland afgereisd, en ben daar bij een lieve vriendin een paar dagen gaan logeren in het logeerappartement in het achterhuis van haar boerderij. Ook een hele stap moet ik zeggen. Alleen inpakken, alleen de deur achter me dicht trekken, alleen onderweg gaan.. Het kan soms heel dubbel voelen maar het is ook fijn geworden. Ben, die hier thuis soms heel ‘dichtbij’ voelt, was het daar ook. Ik had mijn mooie herinneringen aan de keren dat we daar samen waren. En af en toe deden Anneke en ik samen een uitstapje en konden we als twee weduwen veel met elkaar delen. De tijd met mezelf op die mooie heilzame plek en het mooie weer deden me goed. Weer was ik best trots op mezelf dat ik dit toch maar had ondernomen. Twee grote dingen in één week tijd in mijn ‘verse bestaan als weduwe’.
Toen ik zaterdag weer naar huis reed, voelde het ook vreemd,en kwam er een golf van pijnlijk verdriet over me. Er ontstaat dan een soort van vaag gevoel dat ik het nu onderhand allemaal wel eens aan Ben zou willen vertellen… Meteen weet ik dat dat niet kan, dat dat er niet zal zijn, dat het thuis ook weer alleen verder gaat… Een enorme leegte en onbestemdheid overvalt me dan. Een ‘overgangsmoment’ waar ik moeite mee heb, waar ik tijd voor nodig heb, en dat geef ik mezelf ook. Voelen, doorademen, het aankijken, huilen en weer uit ademen. En heel rustig het leven van ‘alle dag’, van dit nieuwe bestaan weer oppakken..
Comments