2 juni 2020 Onze prachtige huwelijksdag 14 jaar geleden..
Waarvan jij Ben al zes huwelijksdagen in het ongeziene bent.
Ik her-inner die dag,
ik her-denk, de mooie dagen,
de moeilijke, de bijzondere..
Ik voel af hoe ik deze dag wil vorm geven, hoe voel ik me?
Wat wil ik? Wat kan ik? Ik heb deze dag vrij gehouden, ik wil er hoe dan ook ruimte aan geven.
In de vroege ochtend steek ik als eerste een kaarsje aan op mijn altaar, iets wat ik elke ochtend doe. En vandaag spreek ik tegen Ben, dat het onze huwelijksdag is. Ik bedank hem nog maar weer eens voor de mooie liefdevolle jaren die we samen mochten hebben, en schrijf een mooi stukje op mijn facebook pagina. 'Verbonden in de Ziel' en zo voelt het.
Ik geloof in herdenken, om deze gelegenheden aan te grijpen om met alle lagen van het proces te leven. En, uit eerbetoon aan je dierbare die in je leven was, die jou mede gemaakt heeft tot wie je bent. Ik merk hoe het door de jaren heen verandert. Het ene jaar is ook het andere niet, de dagen ervoor was ik een beetje onbestemd, tot ik door krijg dat het misschien een onbewust toeleven is naar deze dag. De avond ervoor heb ik avonddienst, en ik denk ook dan tussen de bedrijven door terug aan toen.., Ik zing zachtjes, net als toen, "morgen ben ik de bruid".., Nu rolt er toch een traan in mijn kraag.
Dit jaar ben ik vooral in de (zoete) herinnering; de avond voor ons huwelijk, die ik samen met Suzanne die mijn bruidsmeisje is doorbreng, de verwachting, de verbondenheid met iedereen op de dag, de liefde, ons oprechte JA, het is er allemaal, en het voelt goed.
Ik besluit er een mooie dag van te maken voor mezelf, alleen met mijn eigen gedachten en gevoelens.
In de ochtend heb ik fijn contact met de kinderen, en lieve nichten ze berichten of bellen me op deze speciale dag. Ik vind het hartverwarmend dat ze eraan denken. Het geeft een diep gevoel van verbondenheid, dat 'het' er nog steeds mag zijn, ook bij hen.
Later rijd ik in mijn auto, met het dak open naar zee, de zon op mijn hoofd, de mooie blauwe lucht zichtbaar. Heb een mooie witte jurk aan gedaan en voel me vrij en sterk. Het is hoe dan ook mijn trouwdag, en zo voelt het ook, zelfs en beetje feestelijk.. Wat ben ik van ver gekomen, en wat een zegen dat ik inmiddels hier ben aangeland. Natuurlijk voel ik ook nog hoe jammer het is dat het niet langer duren mocht, en de pijn en het verdriet is zo weer op te roepen, maar vooral voel ik de dankbaarheid, de mooie herinneringen, alles wat ik van Ben 'mee kreeg', wat we mochten beleven samen. Er loopt echt wel een traan van ontroering over mijn wang als de herinneringen zo langs komen, maar ik voel me ook sterk in het heden. Ik voel me weer vervuld met mezelf en met daar waar ik ben, soms alleen, ja ook. En soms is er een verlangen naar weer een man, om mijn leven weer te mogen delen..
Ik drink wat op een terras, ik wandel langs de waterlijn, de zon schittert sterren op het water, ik loop door naar daar waar het rustig is, leeg en stiller. Ik zie een paal op het lege strand en loop erheen, ga bij de paal zitten (toch een beetje houvast..) en kijk over de zee, het strand, de duinen veilig achte me, en laat alles gewoon maar door me heen spoelen, de herinneringen die opkomen de gevoelens die dat mee brengt..
Er vaart een vissersboot vlak langs de kustlijn.., "Scheepke onder Jezus hoede" het oude kinderliedje gaat door me heen.., dat is ook wat ik voel. Hoeveel pijn en verdriet ik ook gehad heb de laatste jaren, toch heb ik een gevoel dat er voor me gezorgd werd, niet alle dagen en zeker niet elk uur heb ik dat kunnen voelen, maar achteraf, heb ik me toch ook 'gedragen' gevoeld. Zijn er mensen, aanwijzingen, dingen buiten mij geweest die me er doorheen hebben geholpen. En ja, ik zie ook mijn eigen inzet, mijn geloof dat ik er dóórheen moest. Dat ik mezelf moest meegeven met de emoties, de pijn moest ingaan, niet verzetten, maar meegaan in de soms zo hoge en enge golven.., en maar hopen dat ik weer op het vaste land terecht zou komen.
Nu vijf en half jaar later zit ik op het strand, kijk, voel, her-denk, her-inner ik, en weet dat dit alles mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Was het veel? Ja, heel veel! In een rouw en verliesproces komt zoveel meer kijken dan je ooit voor mogelijk houd, veel, zo niet alles raakt het aan, je hele leven moet her-eiken en dat vraagt tijd, veel tijd. Én, inzet, rouwen is hard werken word er gezegd en ik kan dat beamen. Maar de weg word ook geleid heb ik ervaren, als je jezelf een beetje mee durft te geven..
De dag er na, voelt het echt een beetje als 'the day after' ik moet een beetje mijn draai vinden, een beetje het dal na de berg..
Ook dit laat ik gebeuren, kijk er naar, voel erin, scharrel wat in mijn tuin en weet dat het er állemaal bij hoort.
Hoe doe jij het, of hoe heb jij het gedaan in jou rouw-verlies proces, wat herken je, wat niet?
Ik ben benieuwd naar jou verhaal en luister (of lees je) graag naar je.
Comentarios