"Het geziene vanuit de ongeziene wereld”
Het is najaar 2015. Ik ga met Heleen en haar moeder Leny mee voor twee weken naar Casteljou in Frankrijk. Naar hun huisje waar Ben en ik vorig jaar juni onze laatste ‘vakantie’ doorbrachten. Ben kon al niet veel meer, en lag vaak op bed of buiten op een deken. Toch was het fijn er uit te zijn en daar rustig te verblijven bij het huisje, of soms als het lukte aan de prachtige rivier bij de indrukwekkende gorges. Hoe pijnlijk het ook was te weten dat dit onze laatste reis zou zijn en afscheid te moeten nemen van wat er allemaal niet meer kon, keken we toch vooral naar wat er nog wél was.
Nu ik daar weer naar die plek ga en om niet te rigoureus geconfronteerd met al mijn herinneringen, ga ik mezelf voorbereiden door een fotoboek te maken van die laatste reis met Ben. Zo kan ik alvast al die momenten en beelden van toen door me heen laten spoelen en huilen, zuchten of nagenieten. Ik ben intensief bezig met de foto’s om ze op een mooie en goede volgorde te plaatsen terwijl vele gevoelens door me heen gaan bij alle beelden, blije, dankbare, verdrietige, pijnlijke gevoelens maar steeds ben ik blij om Ben zijn gezicht op de foto’s te zien.
Op een moment ben ik bezig met de bladzijde van een wandeling die we gemaakt hadden toen Ben zich wat beter had gevoeld. Zomaar een rondje in de buurt van het huisje, naar het dorp en langs de wijngaarden weer terug.
In het dorpje bij de kerk is een mooie grote trap, Ben klimt die trap op. Dat duurt even omdat hij niet veel kracht meer heeft, ik maak daar een foto van. De tweede foto die ik maak staat Ben boven aan die trap op het kerkplein met zijn gezicht naar de camera, en houd een lantaarnpaal vast.
Ik positioneer de foto’s op de pagina. Ik zoem die foto in zonder te weten waarom.., jawel.. om zijn gezicht beter te kunnen zien..
Maar tot mijn grote verbazing én verwondering zie ik dat de kerkklok boven Ben zijn hoofd precies op tien voor vier staat… .. zijn sterftijd!
Ik kan mijn ogen niet geloven..
Het kruisbeeld wat op het kerkplein staat komt aan Ben zijn rechterschouder omhoog en aan zijn linkerhand houd hij de lantaarnpaal vast. Op de kerkklok zijn sterftijd.., een kleine vijf maanden voor zijn overlijden.
Het lijden, het licht, voor 'Gods huis' .. mijn liefde.. Ik vind het een wonder-lijk teken..,
Opmerkingen