“Het lichaam rouwt ook” las ik laatst in een rouwboekje wat ik van een lieve vriendin kreeg opgestuurd wier vader is overleden op dezelfde dag als mijn moeder.
En ja, dat kan ik inmiddels ook wel beamen geloof ik. Toen ik de regel las trof het mij direct, ik voel dat ook zo. Dat zal het zijn dacht ik. Mijn lichaam lijkt ook van slag. Het is moe, heeft weinig energie, weinig weerstand, de holte-verkoudheidskwaal waar ik altijd al last van heb, speelt de laatste weken meer dan ooit op, ik ben compleet verstopt.En het is een aantal weken geleden flink in mijn rug geschoten, dat had ik ‘vroeger’ ook heel vaak, maar was nu toch al lang geleden dat ik dat zo gehad had. Ik vind het ook niet vreemd, en ik begrijp het wel dat ook het lichaam behoorlijk reageert.
De ochtend dat het zo in mijn rug schoot, moest ik naar de crematie van onze overbuurman. Hij was zeer plotseling aan een hartstilstand overleden op de camping in Frankrijk. Wij hadden sinds we hier woonde een goed contact met hen, Het was een enorme schok toen ik het hoorde. Het confronteerde enorm allemaal. Nooit hadden de overbuurvrouw en ik kunnen denken dat we zeven maanden na elkaar alle twee weduwe zouden zijn.. : “de weduwe van de straat” zei ik gekscherend toen ik laatst bij haar binnen kwam. In al ons verdriet proberen we vaak ook de andere kant te leven en proberen we te relativeren met humor. Iets wat we beiden van ‘onze Amsterdamse jongens’ geleerd hebben. Ook de overbuurman was een ras Amsterdammer, Ben en hij konden het het heel goed vinden samen, ze hebben wat af gelachen en gekletst. Wij vrouwen hebben er vaak om gelachen, als ze weer stonden ‘te beppen’ op straat. Ook gingen ze een aantal jaren samen wilgen knotten voor Staatsbosbeheer. Ben vond dat heerlijk, maar vooral omdat ze zo heel veel plezier hadden in dat groepje waar zo lekker veel gelachen werd.
Maar nu de overbuurman ook dood, weer een verlies, weer een afscheid… het leven gaat voort.
Commentaires