Lieve lieve Mensen,
De weblog is er! Met DANK aan Astrid, die ons eerst te hulp schoot hiermee. En aan Richard die uiteindelijk deze heeft gerealiseerd.
Het is een manier voor ons om te delen hoe het met Ben zijn gezondheid gaat,hoe het met ons proces daarin gaat en vooral ook om te verbinden. Het verbinden van de liefde de kracht de positief gerichte aandacht. Om het te versterken, het te laten groeien. Om te helen onszelf en de ander.
Hart en ziel verwarmend, helend en steunend zijn alle reacties tot nu toe geweest. Heel mooi dat ieder het op zijn eigen wijze invult. De krachtkring is liefdevol mooi en sterk. We voelen ons heel heel dankbaar!
Ben zijn verjaardag, 29 januari hebben we gevierd met ons gezin en een aantal vrienden. Net als vorig jaar stond Ben vlak voor de chemobehandeling. Wederom een spannend gevoel; hoe zal het gaan? Hoe zal ik er op reageren? Zal het aanslaan? ….? Vorig jaar was alles nieuw. Nu hebben we er al een pad in gelopen, weten we een beetje hoe het kan gaan. Hebben geleerd over onszelf, over de ander, over de ziekte en de gang van zaken bij het ‘chemo circus’.. En toch zal het weer anders zijn..
Ik citeerde in de speech voor Ben een zin uit een gedicht van Bettina Reijn: “de weg is onbegaanbaar, kom laten we maar gaan” . Dat Ben en ik het geluk hebben gehad samen op Kreta rivier kloven te hebben gelopen. Die paden waren voor het oog ook onbegaanbaar, als ik vooruit keek dacht ik: “dat durf/kan ik nooit” als ik achterom keek dacht ik: “ik durf nooit meer terug”. Maar door samen te werken, te vertrouwen dat onze voeten ‘wisten’ welke stap ze moesten zetten, met al onze aandacht te zijn bij die ene stap die gemaakt moest worden, konden we het ogenschijnlijk onbegaanbare pad lopen. (zelfs op teenslippers..;) Niet te ver vooruit kijken, dan sloeg de angst toe, ook niet teveel achterom , dan sloeg ik vast omdat ik bang werd nooit meer terug te durven.. Maar, stap voor stap doorgaan op het pad, met alle aandacht, met alle vertrouwen in leiding. De angst aanvaarden en uitzuchten en toch je stap zetten. Dan het geluk te voelen dat we de uitdaging aangaan, de trots te voelen dat we het hebben gedaan!! Naar de symboliek in deze ervaring kunnen we op onze weg van nu teruggrijpen en ons daar door laten leren.
Vanuit ons hart hebben we gezongen voor Ben; lang zal hij leven, om hem een hart onder de riem te steken en hem kracht toe te zingen. Met daarop volgend een groot applaus. Hier voelde de kracht van samen delen met dierbare mensen, alles was verwarmd door liefde ons hart ons lijf ons huis..
Nu zijn we ruim twee weken verder na de eerste chemo. Ben is ziek geweest, kreeg griep over de chemo. Het was een nare week van onzekerheid. De bezorgdheid is veel groter dan ‘normaal’ de angst slaat gemakkelijk toe. Wat is de chemo? Wat is de ziekte? Wat is de griep? Die zorg en onzekerheid kost energie en tijd. Tijd van steeds jezelf innerlijk balanceren. We doen dat eerst ieder op ons zelf en op onze eigen manier. We leren dat ook steeds beter van de ander laten zijn. Er komt een moment dat we samen kunnen delen wat er in ons omgaat. Dat zijn heel mooie momenten. Ben voelt zich nu gelukkig weer beter. Hij bereid zich voor op woensdag, op de tweede chemo van de cyclus. We hopen en bidden dat het zijnn werk mag doen..
Hieronder een gedicht wat we van iemand toegestuurd kregen;
Als ik geloof moet ik zeggen Dat ik geloof in de mens De mens die een Kracht in zich draagt Een Kracht van Omhoog Verborgen misschien
Omdat ik geloof kan ik zeggen; Er is een weg door het Licht Het verwarmt en loutert door alles heen En maakt alles nieuw.
En ik leef. Dag na dag.. Wat ik geloof maakt dat ik opsta En het nodigt me uit om te Leven.
Lieve vrienden, familie, bekenden, We hopen dat het een mooie, liefdevolle, levende, krachtige weblog mag worden. Ook mede namens de inbreng van wie dat wil.
(Al moeten wij nog wel een beetje leren ermee om te gaan, maar dat zal stapje na stapje ook lukken)
Met liefde, Ben en Anna
Comments