Loslaten..

Lieve mensen, Langzaam moeten we steeds meer loslaten….

Ben boet meer en meer aan kracht in en heeft weinig energie. De dagelijkse dingen van wassen, kleden, eten kosten hem al veel. Soms lukt er één activiteit, van even een ijsje eten in de Havenkom of een meeting in Amsterdam. Vaak moet er daarna worden bijgetankt. Steeds moet er per moment worden gevoeld en bezien wat er kan en wat niet meer. Veel ligt hij op bed of lekker beneden op de bank.

Moeite kost het hem dat hij zijn dingen die hij heel graag wil niet meer kan. Het heerlijk kunnen werken in de tuin of op de biologische boerderij, gaat niet meer. Klusjes die hij in zijn hoofd nog heel goed zou kunnen, maar die in de praktijk niet meer haalbaar zijn…  Dat verlies doet pijn.. Het geeft verdriet, onmacht, teleurstelling, wanhoop en soms ook berusting, aanvaarding.. We praten er samen over, met zachte bewoordingen.

De ochtenden starten we rustig op, ook naar gelang hoe Ben zich voelt. In bad gaan met wat kruidenolie geeft hem veel verlichting, en het masseren van de benen met olie ook. Dat is inmiddels een mooi ritueel. Gelukkig is de pijn voornamelijk onder controle, het ene moment is het andere niet maar over het algemeen gaat het goed. Eetlust is wat minder, maar slapen gaat goed.

We houden het rustig, dat vind Ben fijn en is ook goed voor mij. De energie die er is geeft hij graag aan de kinderen, ons kleinkindje. En aan onze directe omgeving. Elke keer een bezoekje is fijn, en als het niet meer gaat geeft hij het aan.

Zo zijn onze dagen klein en rustig met allerlei emoties in de onderstroom.. We genieten van de zon, de bloemen in de tuin, het kleinkindje op onze schoot, de lieve aandacht van de kinderen, familie en vrienden. We huilen om alles wat niet meer kan, wat niet meer is.

Een fasen in het leven die moeilijk is, erg moeilijk is. Maar waard is om geleefd te worden. Dit hoort bij het leven. Dit zijn de emoties die we vaak weg willen hebben, maar de ze horen erbij, ze kloppen met de omstandigheden. Door ze toe te laten, het in- en uit te ademen, te aanvaarden, er over te praten, te delen met elkaar, kunnen wij de pijn, het verlies, de dood een echte plaats geven in ons bestaan.

“LOSLATEN” Op een dag ontdek ik het woord toevertrouwen.

Ik vertrouw me toe ik buig mijn hoofd ik adem uit om ruimte te scheppen om los te laten wat in de weg zit.

Om te mogen verstaan hoe u zich aan me mee wil delen

uw ruimte uw woord uw richting

ik slik de brok in mijn keel weg: Geef mij moed dat ik me mag ontspannen dat ik me mag

toevertrouwen.

(uit; oefenen in leven, latifa gebed)

Veel liefs en goeds voor jullie allen. Ben en Anna