Moeder

..Mijn moeder lijd al geruime tijd aan het leven. Bijna veertien jaar moet zij leven in een rolstoel door haar half zijdige verlamming na een beroerte. Door haar actieve aard en onafhankelijkheidsgevoel heeft ze dat nooit kunnen verwerken.

Steeds meer heeft ze moeten inleveren aan mobiliteit, zover dat ze de laatste maanden niet meer kon staan. Met liften moet ze in en uit bed gehaald worden, en ze kan niet meer naar het toilet. Ze ervaart het inmiddels allemaal als zeer mensonterend. Veel pijn heeft ze geleden, aan haar verlamde arm en hand, aan haar voet en enkel die ze een aantal jaar geleden ook nog brak en ook aan de gevolgen van het zitten.

Samen met Ben nog hebben we de gesprekken geopend over een levenseinde. Ook met de verpleging en de andere diciplines in het huis waar ze woont. Het luchtte haar toen al erg op dat we er met elkaar, de kinderen en de kleinkinderen open over konden praten en dat ze van ons allen veel begrip kreeg. Toen Ben steeds slechter werd moesten we de ‘procedure’ van mama op een laag pitje zetten, daar kon ze mee instemmen. 

Nu, na een aantal maanden hebben we het gesprek weer opgepakt. Haar laatste moed en kracht heeft ze gegeven rond het overlijden van Ben. Nu is het helemaal op, de beker heeft ze leeg tot op de bodem. Haar vraag om levensbeëindiging is gehonoreerd en het gaat vrijdagmiddag gebeuren. Mama is opgelucht en er helemaal klaar voor, ze blijft onveranderlijk in haar wens en heeft er helemaal  vrede mee.

Ik ben ondanks dat ook erg verdrietig, dat mijn moeder dood gaat raakt mij in mijn ‘kindgevoel’. Dat ze spoedig na Ben zou volgen wist ik, maar het is allemaal nog heel vers.. Natuurlijk ben ik blij voor haar en gun ik haar met heel mijn hart haar ‘bevrijding’… daar houd ik me ook aan vast.

Zelf zegt ze nu steeds: “ik leef door in jullie”. En dat is zo, zoveel heb ik van haar mogen leren, zoveel heeft ze mij meegegeven door het voor te leven…tot in dit laatste stuk…ik ben een deel van haar. Daar ben ik trots op. Dat neem ik altijd mee.

met liefde Anna