We hebben een heel moeilijke week achter de rug. Vorige week dinsdag voelde Ben zich helemaal niet goed. De hele dag heeft hij gal overgegeven en had erge pijn in de maagstreek. Ook de pijn in de benen namen per half uur toe. In overleg met de huisarts besloten we s’middags voor een opname in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Om te zien of we op een manier verlichting konden vinden. In het ziekenhuis was het nog een soort van martelgang. Er moesten wat onderzoeken plaats vinden om tot een behandeling te kunnen komen. Omdat er in de avond maar één arts is duurde dit allemaal langer dan goed was voor Ben.
Het spugen ging maar door en de pijn in de maag en de benen nam ernstige vormen aan. Op een gegeven moment na overleg tussen de artsen van dienst kon er iets van behandeling starten. De pijnbestrijding kon omhoog, Ben kreeg zetpillen voor de misselijkheid een drankje voor de maag en uiteindelijk iets om te slapen. Waar hij al steeds om gevraagd had omdat de pijn niet uit te houden was voor hem. Maar zolang ze niet enigszins wisten wat er aan de hand was durfde ze hem ook geen slaapmiddel te geven. De volgende morgen zou er ook nog een scan worden gemaakt van de hersenen om te zien of daar uitzaaiingen waren die het braken konden veroorzaken. De volgende morgen voelde Ben zich nog helemaal niet goed, wel was het braken opgehouden. De hersenscan bleek goed te zijn. Het vermoeden is dat er een maagzweer is ontstaan door de ibuprofen die Ben al enige tijd slikte. De medicatie werd daar op afgestemd, maar er werd geen verder onderzoek naar gedaan, teveel belasting voor Ben. Het kleine beetjes eten en drinken kwam langzaam weer wat opgang, maar Ben was erg moe en voelde zich steeds nog behoorlijk belabberd. Afgelopen zaterdagmiddag kon hij mee naar huis, de misselijkheid en de pijn waren weer redelijk onder controle, en het braken was gestopt.
Hij heeft een flinke jas uitgedaan en is erg verzwakt. In het weekend hebben we samen ‘gekampeerd’ op de bank want Ben kon niet naar boven. Zondag heel rustig aan alles laten zakken, even buiten gewandeld in de rolstoel en met elkaar bijkomen. Weer de weg vinden in de veranderde situatie. Sinds gister klimt hij met hulp toch weer de trap op en heeft hij weer lekker kunnen slapen in ons eigen bed. Ook is er weer een klein beetje eetlust. Gister was er veel verdriet, omdat er in een paar dagen tijd weer zoveel ingeleverd moet worden..
We buigen mee, net als het riet. We delen het met elkaar en steunen elkaar. En voelen ons enorm gesteund door onze ‘huiselfjes’ die zo verschrikkelijk hun best doen, en iedereen die aan ons denkt, voor ons bid, zingt, schrijft, sms’t, appt, zend, of mediteert,….
Met liefde en alle goeds, Ben en Anna
Comments