Nieuwjaarswens..

De kerstdagen en de jaarwisseling zijn weer voorbij. Ik heb mijn handen vol gehad aan de feestdagen en de afgelopen weken.

Had kerstkaarten en postzegels gekocht, en toch kwam ik er maar niet toe om ze ook te schrijven. Elke keer als ik wilde gaan zitten blokkeerde ik en kwam er niets uit mijn handen.. Toen maar beseft dat het misschien gewoon nog niet lukt, dat ik dat dus nog niet kan. Voelde me een beetje schuldig naar alle mensen waar ik lieve kaarten van kreeg met lieve wensen…, maar op een moment bedacht ik, het is zo Anna, dit is het voor nu. Accepteer maar waar je bent.

Deze kerst leek ook wel de eerste keer zonder Ben. Terwijl dat vorig jaar was maar toen was het blijkbaar zo vers dat het in een soort van verdoving is meegegaan. Toen waren de lichtjes verzachtend, de inkeer van kersttijd weldadig, de wereld klein…zo voelde ik me ook.. We konden toen ook nog  tweede kerstdag naar mama gaan..

Nu voelde alles een stuk realistischer, echter, scherper.. De leegte was nu zó voelbaar en verdubbelde zich tweede kerstdag in mij. Het gemis was één en al. En, ik heb het zo gelaten, gevoeld, laten komen wat er was, verdriet en leegte, gemis..

We hebben ons best gedaan om met elkaar er ook een mooi kerstfeest van te maken. En dat is binnen de context ook best gelukt. De kinderen waren allemaal hier kerstavond en eerste kerstdag. Kerst-avond zijn we als vanouds naar de kerstavonddienst gegaan in het concertgebouw in Amsterdam. Het was fijn om met elkaar te gaan, en het was een prachtige dienst. De koren geweldig en de muziek helend. Natuurlijk vloeide de tranen rijkelijk. Maar de symboliek en de essentie van het verhaal van kerst heeft ons en mij veel steun gegeven, het licht dat op de wereld kwam in de donkerste tijd..waar we ons op mogen richten.

Eerste kerstdag was ook heel fijn met elkaar, mooie gesprekken aan de ontbijttafel. En een gezellig kerstdiner waar we allemaal ons steentje aan bijgedragen hadden. Het is zo rijk om te merken hoe een sterk en goed gezin we zijn. Hoe de kinderen ervoor mij en ook voor elkaar zijn. Dat er ruimte is voor de moeilijke momenten,. dat ieder op zijn eigen manier of moment het gemis voelt en dat we die we dan met elkaar kunnen delen. En dat er ook ruimte is om het fijn te hebben en te lachen met elkaar. Ik heb mijn trots aan ze uitgesproken het zijn zulke mooie en lieve mensen.

En dan de jaarwisseling.., ja hoe kijk ik terug op dit afgelopen jaar?

Ik vond het moeilijk, wat in me opkwam was, ik heb een jaar volbracht in mijn rouw. Met vallen en opstaan, met heel pijnlijke, verdrietige momenten en soms betere. Met veel huilen en toch ook lachen. Met doorgaan, de dingen ‘gewoon’ doen. Met een stuk minder glans en kleuren die een stuk valer leken. Gevoelens als blijheid of leuk of uitbundigheid waar ik niet bij kon. Dichtbij geleefd, in het moment, elke dag een stapje.. Nieuwe gevoelens ervaren. Dat de liefde blijft. Dat Ben soms heel dicht bij voelt. Dat mijn hart ook nu soms overstroomt van warme liefde. Het gemis zit niet in mijn hart, daar is hij juist. Maar in de werkelijkheid, in het leven, daar is de grote lege plek.

“Heb je een voornemen of intentie voor het nieuwe jaar mam”, vroeg Suzanne tijdens een wandeling. Ik vond het moeilijk, het perspectief is nog zo weg. En het ‘uitzicht’ nog zo uitgestrekt en mistig. Maar wat ik me voorneem is dat ik mezelf nog echt tijd gun om zo rustig mogelijk te doen om mijn rouwproces te kunnen verwerken. Ik merk toch steeds keer op keer dat het tijd en energie van me vraagt. Dat is ook wat ik bedoel als ik schrijf: ‘ik heb mijn handen vol gehad aan de feestdagen’. Het kost echt veel energie, om het dagelijks leven te leven met alle gevoelens van rouw, laat staan ‘feestdagen’. Een weg te vinden zonder Ben, zonder alles wat zo vertrouwd was en zo fijn, zo gedeeld, zo groeizaam voor ons beiden, zo gezellig ook voor de kinderen. Overal zit het gemis, overal in en onder. En hoe nu verder? Hoe doe ik het met het soms zo enorme verlangen naar hem.. ‘Een smartelijk doorleven’ las ik in een gedicht, en dat is het ook. Het gaat, zeker en er zijn vele mooie dingen, maar het is vaak ook smartelijk.

Door de emoties zo min mogelijk ‘tegen te werken’, maar ze vrijelijk te laten komen, kunnen ze ook weer afzwakken. Het is goed, het hoort erbij, dit is het rouwproces, het klopt met wat er gaande is. Dus aanvaard ik het en sluit er vrede mee. En ik weet; ‘de weg ligt onder mijn voeten’, dus ook al weet ik niet waarheen, door elke dag mijn leven te leven met alles wat er is, zal er weer licht aan de horizon komen.

Het nieuwe jaar is kersvers en ik wens jullie allen een goed en mooi nieuwjaar toe, opdat je kan laten komen wat komen moet. Dat je kan aanvaarden wat er is. Dat er liefde gezondheid en geluk mag zijn. Dat je een licht en liefde mag verspreiden daar waar je bent.

Met veel liefs Anna