Omhelzen van je pijn

Het omhelzen van je diepste pijn is een proces. Iets wat niet makkelijk is, omdat onze eerste reactie vaak is om er vandaan te willen lopen. Het weg willen hebben, of het opgelost willen hebben.

Omdat we denken dat het ons belemmert, of tegenhoud om te doen wat we willen doen, of te zijn wie we willen, of denken te zijn. En dat doet het vaak ook, totdat we het erkennen en in alle liefde kunnen omarmen als een deel van onszelf.

Het gaat hier over een diepe pijn die je leven heeft gekleurd, je leven misschien wel heeft getekend, je kan het ook je lot noemen. Ik denk dat iedereen zo’n diepe pijn kent, zo’n diepe wond heeft, die veel liefde, en aandacht nodig heeft om te kunnen genezen.

Vaak denken we dat ‘als dat er niet was geweest’ zou het nu beter gaan met mij. Of ‘als ik een makkelijker jeugd had gehad’, was ik nu veel verder geweest. Of, ‘als dat of dat niet was gebeurt met mij’ had ik nu een gelukkige relatie gehad. Enzovoort. Toch hoort het bij ons leven en kunnen we dat wat was in onze jeugd niet ongedaan maken, wel ‘eigen maken’. Vaak, onbewust 'zijn' we dat lot al, hebben we ons werk er al op uitgekozen, dragen we de tegenkant van die pijn, dat lot al uit zonder dat we dat echt beseffen. Een mooi voorbeeld zag ik deze week bij een aflevering op tv van "De Kist, een programma van de EO met diepere interviews over leven en dood. Met Klaas van der Eerden. het was mooi om te zien hoe hij onbewust zijn 'lot' eigenlijk eigen aan het maken was in zijn leven, maar het toch nog weg wilde hebben. (hij werd geboren nadat zijn oudste broer was verdronken en zijn ouders toch heel graag twee kinderen wilde. Daardoor voelde hij zijn hele leven dat hij blijdschap moest brengen in het gezin. Hij heeft daar heel waarschijnlijk ook zijn beroep als komiek, presentator op uit gekozen) Op het laatst van het gesprek vraagt Kefah aan Klaas, hoe wil je herinnert worden na je dood? Zegt Klaas totaal uit zijn gevoel: "hij heeft ons veel blijdschap gebracht". Dan raakt hij erg ontroerd omdat hij dat eigenlijk niet (meer) wil. Toch blijkt, dat zijn onbewuste aangeeft dat dit zijn levensopdracht is.

Destijds in een opdracht in mijn holistische opleiding aan het IHC, stelde trainer Loek Knippels voor om allemaal ‘ons kruis (lot) van ons leven’ in het midden van de kring te leggen.

Even leek dat een opluchting, .. ‘zo héé daar ben ik vanaf.., als het zo makkelijk kan..' Maar dat was uiteraard niet de hele opdracht.

We moesten daarna ‘een kruis van een ander’ kiezen. Welk ‘kruis’ zou je oppakken om mee verder te gaan in je leven? De mishandeling, de incest, de overleden moeder, het katholieke internaat, de gescheiden ouders, de omgekomen familie in de oorlog, de overleden broer, de verwaarlozing, de handicap ..,??

Het duurde niet lang voordat iedereen begreep dat we, graag zelfs, ons eigen kruis oppakte. Omdat we voelde dat we daar de tools zelf voor in handen hadden. Daar wisten we wat van, andere ‘kruizen’ leken nog veel erger. Dit ‘kruis’ maakte ons toch tot wie we waren.

Nadien heb ik nog vele malen mijn ‘eigen kruis’ opnieuw moeten oppakken. Er was nog een weg in te gaan voor ik het ook nog kon liefhebben als een deel van mij zelf.

Want hoe doe je dat? Je diepste pijn aanvaarden, omhelzen, lief hebben zelfs? Hoe kom je daar?

Wat ik al zei, het is een proces, een proces wat in ‘ lagen’ in fases gaat. Van het aangaan er naar toe lopen. Iets wat regelmatig terug zal komen totdat je het helemaal toe geëigend hebt en er niets meer in je is dat het ‘weg wil hebben.’ Tot je helemaal voelt dat dit is wie je bent, juist met die pijn, juist met die wond. Verzoend met je lot. De heling niet meer van buitenaf verwacht, door je ouders of een nieuwe partner, maar door jezelf van binnenuit.

Dat je voelt dat jij de verantwoording kan dragen voor deze wond, voor deze pijn dat jij de enige bent die dit kan laten helen, met alle zelf liefde die je in je hebt. Dat je helemaal beseft dat dit jou ‘heelheid’ is.

Er zijn vele wegen om daar te komen, gesprekken, lichaamswerk, massages, rituelen, zingen, dansen, creatieve vormen, familie en systeem opstellingen. Etc.

Een paar weken geleden heb ik dit in een familie en systeem opstelling bij Maria Schilt weer mogen ervaren. Het diepe gemis in mijn leven aan vaderlijke/mannelijke steun, het verlies, de leegte, het ‘zwarte gat’, heb ik letterlijk fysiek mogen omhelzen. Een mooie, jonge, grote, zachte, krachtige vrouw in het zwart gekleed, als representant van mijn wond in mijn leven, mocht ik omarmen.

Toen mij gevraagd werd dat verlies op te stellen dacht ik eerst,’ o god niet weer..,’

Ik plaatste haar intuïtief midden in de opstelling, omdat het blijkbaar in sommige momenten of bij nieuwe stappen die ik zet nog steeds iets is waar ik niet makkelijk omheen kan kijken, of nog niet helemaal geïntegreerd heb.

Toen ik op een goed moment tijdens het proces van de opstelling recht voor haar stond ‘wilde ik niet wegkijken of wilde het niet weg hebben’ maar voelde ik meteen de behoefte haar te omhelzen. Dat mocht ook, het werd me zelfs gevraagd.

We konden beiden haast niet wachten.. Ik voelde de liefde stromen. Ik voelde hoe ‘zij’ (het) bij mij hoort. Ik voelde in die omarming hoe compleet en heel dit maakte. Hoe kwetsbaar, maar ook vervullend dit was.

Toen ik mijn eigen plek in de opstelling mocht innemen, en ‘mijn diepste wond’ achter mij stond en zij haar handen op mijn schouders legde, voelde ik hoe het mijn steun was. Het was geen ‘zwart gat’ meer achter mij, maar een zachte, krachtige ‘rots’ waar ik op gebouwd was.

Veel vaker heb ik in de afgelopen 20 jaar in alle trainingen en (levens)lessen mijn pijn verwelkomt, aangekeken, doorgewerkt, behuild, beschreeuwd, stil mee geweest, beschreven, gedanst, diep ingeademd om het stukje bij beetje toe te eigenen.

Deze ervaring om het in een werkelijke omarming met een representant zo diep fysiek te mogen voelen, het zo voor me te zien in de opstelling werkt heel krachtig en diep.

De symboliek van ‘de parel in de oester' vind ik hierbij zo mooi. De zandkorrel die de oester irriteert, waar hij steeds een laagje overheen doet, omdat de oester eigenlijk last heeft van die zandkorrel en deze weg wil hebben. Maar wat laagje voor laagje uiteindelijk de prachtige parel vormt .. Zo word jou diepste wond ook vaak je kracht, omdat je er een meester in bent geworden en dit gegeven van binnen en van buiten hebt leren kennen.

Elke keer als we onze diepste pijn kunnen aankijken, er naar toe durven lopen, het kunnen omarmen, het echt gaan liefhebben als deel van onszelf komt er een laag van heling overheen. En is dat de mooie parel in ons leven.