Een half jaar Ben, ben je nu over naar de andere wereld, de ongeziene wereld.
Door ons ongezien.. maar wel gevoeld, gehoord, ervaren want je bent er. Dat weet ik en dat voel ik. Je bent er eigenlijk steeds meer, omdat ik me meer en meer afstem op dat onzichtbare. Dat is moeilijk…omdat we (ik) zo gericht zijn op het zichtbare, de materie, het fysieke. Dat is ook wel logisch, want we leven in de materiële wereld, we zijn nu eenmaal fysiek. Maar de ongeziene wereld is er ook, en daar kunnen we zoveel meer mee dan we denken. Dat begint langzaam tot me door te dringen. Nu jij daarheen gegaan bent, heb ik alle reden dat te willen leren kennen en daar contact mee maken.
Met hulp van een medium waaraan ik enkele weken geleden een bezoek bracht, is voor mij min of meer de weg ‘gebaand’.
Jij kon makkelijk met haar communiceren omdat zij is afgestemd en geheel open is om die signalen en boodschappen te ontvangen. Het heeft mij gerust gesteld en het geeft nu al een andere kleur aan mijn rouwproces en mijn gevoel van gemis aan jou.
Het fysieke gemis is er uiteraard, dat doet ook veel pijn en daarvan heb ik vaak verdriet. Toch heeft het gemis al een ‘andere kleur’ sinds ik die sessie heb gehad. Je voelt dichterbij, ik heb daar ervaren en begrepen dat ‘die wereld’ echt niet ver weg is niet heel hoog in de Hemel maar hier dichtbij, de hemel op aarde.. Heel praktisch ook, ‘gewoon’ pratend via mijn gedachten of gevoelens of verbeelding.
Je bent er ook vooral via liedjes, dat was natuurlijk ook jou liefde, muziek, ritme en zang. Daar laat je weten dat je er bent. Ik ga dan stralen zonder dat ik er erg in heb. Zit te glimlachen achter het stuur van de auto, voel wat voor herinneringen via het liedje bij me omhoog komen. Veelal zijn dat herinneringen aan onze liefde, of het allereerste begin, daar waar de liefde ontsproot. Momenten dat we echt heel dicht bij elkaar waren of konden versmelten in elkaars nabijheid. Compleet vervuld raak ik dan van onze liefde en warmte en voel ik je heel dichtbij. Ik voel op zo’n moment ook geen verdriet dat je er nu niet meer bent, maar meer dat onze liefde nog steeds verdiept in mij. Omdat ik het zo intens (her) beleef en het helemaal kan voelen. Het vervuld me dan van dankbaarheid en mijn hart stroomt over van liefde. Vrolijk wordt ik er ook van, omdat de energie of de sfeer die ik dan voel vrolijk is en licht, precies zoals die kon zijn tussen jou en mij.
Ook ben je er in humor, soms zie of hoor ik iets en ‘hoor’ dan meteen hoe jij er met een humoristische opmerking op zou reageren, dan begin ik ook spontaan te glimlachen.. Al die momenten zo zei het medium, zijn momenten waarin jij je aanwezigheid kenbaar wil maken.
Sinds ik bij het medium ben geweest voel ik echt meer contact, omdat ik er meer op gericht ben. Ik ben bewuster in wat ik zie, hoor, voel, ervaar. Ik praat ook gemakkelijker met je. Ook als het verdriet hier in het aardse wel toeslaat, ga ik er eerder mee naar jou, deel ik het. En nee, ik krijg niet jou armen om me heen of een warme kus op mijn gezicht. Toch voel ik me meer gedragen en gesteund. Misschien omdat ik het minder vanuit het gemis probeer te zien. Maar meer vanuit een veranderende ‘samenleving’, een veranderende werkelijkheid.
In je laatste weken voor je ging sterven las ik het laatste hoofdstuk voor uit het boek van Hans Stolp ‘Als een geliefde sterft’. Wat (in het kort) gaat over de blijvende verbinding tussen degene die hier op aarde achterblijft en de gestorven geliefde. Dat degene hier op aarde en de overleden geliefden elkaar altijd in de ziel kunnen blijven inspireren door je ‘positief’ door het rouwproces heen te werken. Door niet verbitterd of verhard te raken, maar juist de moed hebt om door je tranen en de pijn van het gemis de dankbaarheid op te delven dat je deze mens hebt mogen ontmoeten in je leven. En dat je de liefde hebt mogen beleven en kunt blijven voelen. Dat de gestorvene nu onze levensbestemming direct in ons hart kan zien en weet, en er alles aan zal doen dat wij die bestemming zullen volgen.
Toen ik dat hele hoofdstuk had voorgelezen zei ik, dat dit mij voor het eerst troost gaf. Het gaf mij troost te weten dat er een voortbestaan op een andere manier mogelijk was, ook al wist ik totaal nog niet hoe. En jij zei (al in de verte kijkend, jij keek al voorbij deze wereld..) : ” het is geen loslaten, het is verruimen”… Ik voelde toen al dat die uitspraak groter was dan ik op dat moment kon beseffen. Dat het van een wijsheid was die jij al kon ‘zien, kon weten’ en ik nog niet.
Nu ervaar ik die verruiming al meer en meer. Dat het voortbestaan mogelijk is, met die andere dimensie waarin jij nu bent, als ik me durf te openen, als ik geloof dat het een verruiming is, zodat ik leer ontvangen wat er daar vandaan tot mij wil komen.
Het is nog nieuw en onbekend, hoewel het diep in mij altijd heeft geleefd en heb ik het altijd geweten en erin geloofd dat het leven op een bepaalde manier doorgaat. Ook wij samen wisten dat. Op ons huwelijk wilden we niet dat er werd gezegd: ‘tot de dood ons scheid’, omdat we er toen al van overtuigd waren dat de dood ons niet kon scheiden, dat onze liefde eeuwig zou zijn.
Maar de weg naar hoe en wat is nu een avontuur, daar laat ik me maar in leiden.
Door de inspiratie van de Geest..
“…..Ben in de wolken, hier schijnt de zon..”
Comments