2 juni was onze trouwdag.
We zouden negen jaar getrouwd zijn deze dag. De dagen ervoor was ik er al mee bezig, ik zag er tegen op. Wist niet precies hoe ik de dag vorm wilde geven. Ik kon niet inschatten hoe ik me zou voelen. Ik moest erg terug denken aan vorig jaar, dat we samen in Casteljau in Frankrijk waren. Ben voelde zich die dag helemaal niet goed. Dus bleven we dicht bij ‘ons huisje’ en lag Ben op een kleedje onder de kersenboom, ik schreef in mijn schriftje, Lenie kwam rond koffietijd een lief geplukt bloemetje uit de tuin brengen om ons te feliciteren met onze huwelijksdag. Het plannetje wat we gemaakt hadden om een uitstapje te maken ter gelegenheid van onze huwelijksdag lieten we varen. We hielden het noodgedwongen heel klein. We voelden ons ondanks alles heel dankbaar dat we in elk geval nog samen waren vandaag…. we wisten dat het onze laatste huwelijksdag samen zou zijn..
We hadden prachtige trouwdagen gehad, enkele in het buitenland ergens op vakantie, Kreta, Frankrijk. In Parijs de stad van de liefde toen we vijf jaar getrouwd waren. Altijd hebben we er een heel mooie dag van gemaakt en wat ben ik daar dankbaar voor… Zulke mooie herinneringen..
Nu stormde en regende het deze dag geen weer om te trouwen wel om te her-denken, terug te kijken, te voelen wat er te voelen viel.. Gabriël had gezegd toen ik hem door de telefoon vertelde dat ik wel tegen de dag opzag, dat het misschien mooi was om een ander ritueel te bedenken. Nu vanuit het kader van de veranderende situatie, de veranderende vorm van onze relatie. Ik vond het een mooi idee, moest erover nadenken en voelen hoe dan?
Eerst ben ik begonnen een stukje te schrijven in mijn schrift, daarin voel ik Ben steeds heel dichtbij. Van ons ‘bruidsmeisje’ Suzanne kreeg ik een bos prachtige bos roze rozen, en we keken samen de trouwalbum. Wat was het een bijzondere, mooie en zo liefdevolle dag geweest toen op 2-6-2006 Ilse stuurde een lieve app en herinnerde het fluite-kruid wat ze s’morgens hadden geplukt en waar het hele kerkje mee versierd was geweest. En het dansen op de tafel van Ben s’avonds op het feest.. Kaarten kwamen binnen van mijn lieve nichten, die het geen jaar vergeten en me nu ook zo steunen. Al liepen de tranen me soms over de wangen om het gemis aan Ben, het was een mooie dag zo met al deze steun, de rozen en al die prachtige herinneringen.
Toen ben ik begonnen met het doorlezen van de kaarten uit de mooie bruidsdoos die we toen allemaal gekregen hadden en alle lieve en goede wensen op de rode harten die tijdens de huwelijksdag aan de olijfboom waren geknoopt door alle gasten. Wat hadden er veel mensen meegeleefd met ons en wat waren er ontzettend veel liefdevolle wensen uitgesproken en geschreven. Het was ontroerend het weer te lezen. Één gedicht wat we toen opgestuurd hadden gekregen raakte me nu diep omdat het nu zo ontzettend waar was geworden.
“Vroeger schreef ik: samen leven is voor
ieder tweemaal leven, maar het is duizendmaal.
Het is ons beiden op genade of ongenade verliezen aan alle leven
in iedere ademhaal.
Voor alles van aarde en hemel kiezen,
geluk en ongeluk, naam en zonder naam,
durven weten: er is geen schuldeloze liefde
en toch onschuldig in
elkaar bestaan.
Kom dichterbij, doe overal je ogen open
in je ogen, je mond, je borst, je schoot,
overal worden wij
elkaar geboren..
Daartoe heeft het leven ons gekozen
kijk maar, lees
hier staan de woorden van ons hart:
De liefde overwint de dood.”
Gabriël Smit
Comments