Er passeren nu steeds speciale dagen, wat ook weer zorgt voor vele gevoelens en emoties.
Het begon met mama haar verjaardag op 25 april. Altijd waren we met de familie bij elkaar op haar kamer om dat te vieren. Ik voelde me dankbaar dat zij het dit jaar niet meer hoefde mee te maken. Toch was het ook zo vreemd dat we de dag niet meer hoefde te organiseren. We zijn als familie met elkaar samen gekomen aan haar graf. We hebben er mooie plantjes opgezet, een lantaarn met kaars, een vogeltje en een vogel-drinkbakje. Het was goed samen te zijn en haar graf wat mooi ‘aan te kleden’. We hebben met elkaar koffie en thee gedronken in het huisje op de begraafplaats. De beheerder Henk Vink had dat voor ons geopend omdat wij allen van ver komen. Echt zo aardig en gastvrij! Het deed ons heel goed dat dit kon, want het was precies heel regenachtig die middag. We hebben mama herdacht met elkaar en in haar geest ‘een tuintje’ gemaakt.
Toen kwam de eerste Koningsdag zonder Ben, altijd vonden we het zo fijn om eerst tv te kijken, (althans dat vond ik heel erg leuk..; En Ben ging door de jaren heen vanzelf meedoen..) en in de middag lekker naar Amsterdam te gaan of hier in de buurt te genieten van het Oranjefeest.
Toen was het 30 april de oude Koninginnedag, dat was de dag dat Ben en ik gingen samenwonen. Altijd zo speciaal en we vierde het uitgebreid want het was zo feestelijk dat het hele land de vlag uit had hangen vanwege Koninginnedag maar het voelde een beetje als voor onze liefde. 12 jaar geleden kwam hij bij ons wonen, en wat is het een fantastisch goede stap geweest!
Maar nu was hij er niet, en was het gemis zo groot.
De dag na de geboortedag van mama, voelde ik me haast wanhopig. Er blijft een vaag gevoel, als er van alles gebeurt is, dat ik dat Ben wil vertellen. Het feit dat hij er niet is komt dan rauw over me heen. Ik ben dan een beetje zoekende zo’n dag.. Ook de nieuwe Koningsdag ‘zocht’ ik hem vaaglijk… Gelukkig was kleine Jade hier en kon ik voor haar zorgen. Suzanne was ook thuis, ze was bang zich ergens anders verloren te voelen. We keken naar het Koningspaar in Dordrecht en in de middag zijn we een heel stuk gaan wandelen met jade in de wagen. We moeten zo zoeken naar een vorm in de zo ontzettend veranderde situatie.
En 30 april is het in Nederland nu ook geen feest meer.. Wel blijft het ‘onze dag’.. Daarom zijn Suzanne en ik in de middag naar Amsterdam gegaan, hebben we door de oude straatjes van Ben ‘zijn Amsterdam’ rond gelopen en veel herinneringen opgehaald. Eerst wist ik me niet goed raad met al mijn gevoelens, deed ik er wel goed aan om met Suzanne in Amsterdam te zijn? Het bevestigd zo dat Ben het niet is.. Eerst kon ik me niet zo goed voor Suzanne openstellen, tot ik door kreeg dat dat de rede was.. Eigenlijk vind ik het heel lief en groot van haar dat ze dit met mij wil doen en samen een weg probeert te vinden hoe we nu zo’n speciale dag in kunnen vullen. Anderzijds moest ik mezelf eerst zo over het gevoel heen tillen dat Ben het niet is waar ik mee door Amsterdam loop en dat dat ook niet meer kan. Het verdriet kwam naar boven met de bijbehorende tranen.. Pas toen kon ik me voor Suzanne openstellen en zien en voelen hoe zij haar best doet om ook met háár verdriet er toch wat van te maken voor ons beiden. Al wandelend kwamen er wel, bij een manier. Hoewel ik steeds voel dat de glans er niet is, de kleur anders is van alles.. We lieten er alles maar zijn, spraken het uit en huilde als dat de tranen kwamen. Het is ook allemaal voor het eerst, al deze momenten zonder Ben zonder mama. We hebben wat gedronken op een terras en later wat gegeten bij een klein restaurantje, en vooral veel over Ben en mama gepraat ook gelachen bij mooie herinneringen.
Nu, morgen Nationale dodenherdenking en overmorgen Bevrijdingsdag het zijn mooie en speciale dagen om bij stil te staan. Dat deden Ben en ik ook altijd, we doen het nu ook en laten alle gevoelens en emoties maar komen die er zijn…een onbegaanbare weg vaak, maar we gaan hem samen, met elkaar met alles wat is.
Met liefde Anna
Comments