Vorige week hebben we de as van Ben zijn lichaam opgehaald bij het crematorium. Van te voren had ik er niet zoveel gevoel bij, ook omdat ik er geen ervaring mee heb denk ik. In mijn achtergrond werd er alleen begraven, daar heb ik genoeg ervaring mee.
Maar toen Suzanne en ik die ochtend vroeg op pad gingen naar het crematorium was er wel degelijk een gespannen gevoel in mij. De zelfde ‘gang’ daarheen deed al heel veel, een herbeleving van zoveel gevoelens, emoties en beelden. Er verzamelde zich in de hal van het crematorium al mensen voor een uitvaart. De medewerkster kwam direct naar ons toe, ze wist dat we een afspraak hadden, en ze nam ons mee een andere gang door, we werden in een klein kamertje binnen gelaten. Er stonden urnen in allerlei kleuren, materialen en maten in open kasten. Er lag een mooie gemozaiëkte steen op de tafel, er stonden hartendoosjes, en er werden sieraden ten toon gespreid. Alles om de as van je dierbare in te bewaren.
De medewerkster vroeg wat naar onze rit en hoe het verkeer was geweest. Toen begon ze het formele deel, waarom we daar waren en las het crematie document voor: “Dhr B. Visser geboren te Amsterdam op 29 januari 1954 overleden op 28 november 2014, gecremeerd op 3 december 2014….” tranen rolde inmiddels over mijn wangen op mijn sjaal. De medewerkster zag mijn tranen en reikte me een doos tissues aan, ik pakte er één. De dame zei dat het inderdaad niet niks is wat we daar kwamen doen. Ik zei dat het oplezen van deze feitelijke gegevens me weer zo confronteren met het onomkeerbare, het definitieve.. Netjes en goed handelde de dame alles af. De tas met de asbus van Ben werd gehaald en ze liet ons de gegevens controleren. Ik tekende de crematie papieren voor de ontvangst van de as..
Even later liepen Suzanne en ik stevig gearmd weer buiten, Suzanne droeg mijn tas en ik de tas met de asbus met het stof van Ben zijn lichaam.. Hoe vreemd..daar loop je dan. Een ervaring op te doen die ik tot nu nog nooit had gehad. De as van mijn geliefde opgehaald en ik loop ermee naar de auto.. Suzanne zei: “zo teken je je trouwakte en zo teken je de crematiepapieren van je liefde..” Inderdaad het leven is ondoorgrondelijk en de ervaringen die ik opdoe enorm.
We reden naar huis, ook weer dezelfde weg als we ‘de vorige keer’ ook naar huis waren gereden. Allebei bezig met dat moment van toen.. Toen ik thuis naar de voordeur liep voelde ik het toch wel echt als ‘een moment’.. het moment dat ik het stoffelijke van Ben weer over de drempel droeg ons huis binnen.
We schonken thee in en we keken hoe de bus open moest. We zochten een beetje wat er kon, Suzanne probeerde te draaien, dat lukte niet we schoten een beetje in de lach, en zeiden; ‘nou Ben zal je t beleven..’
Maar ik probeerde een mesje onder het deksel (wat leek op een verf bus deksel) te zetten en dat lukte meteen. We keken gefascineerd, het vuurvaste steentje met het crematie nummer zat erin, de as zat netjes in een plastic zak die dichtgeknoopt is. Ik knoopte die open en keek, voelde eerbiedig met mijn vingers erdoor; korrelig hard en zacht stof…goh heel apart, niet echt te bevatten eigenlijk…
Dit moment was toch wel heel gevoelig en bijzonder…zo’n ongelooflijke nieuwe ervaring.. Ook dit is weer een stap in het proces, weer iets wat ik rustig moet laten indalen..
De tekst ..’stof zult gij zijn en tot stof zult gij wederkeren’..gaat alsmaar door me heen.
Comments