Dichtregels die alsmaar door me heen gaan deze weken..
Komende zaterdag is het zover. Dan gaan we naar Kreta, met als belangrijk doel, de as van Ben verstrooien. Kreta was Ben zijn lievelingsplek op aarde. Hij voelde zich daar vanaf het eerste moment thuis. Ben is er in zijn leven heel vaak geweest.
Het eerste waar hij met mij heen wilde toen we samen waren, was Kreta.
En toen ik hem daar in dat 'landschap' zag bewegen, zag ik dat hij er inderdaad op een bepaalde manier thuis hoorde.
In de zomer van 2003 kwam ik er voor het eerst, en beleefde we daar samen een prachtige liefdes vakantie, in appartement, "Romantica" in Falasarna.
Ik zelf moest best wel even wennen aan 'het woeste' en droge landschap van het eiland.
Maar algauw begon ook ik de schoonheid te zien, en het spirituele van het eiland te voelen.
Later gingen we er heel regelmatig heen. Na ons huwelijk gingen we er op huwelijksreis. En in Ben zijn laatste jaren gingen we er meerdere keren heen. De laatste keer gingen we samen met Jannes en Suzanne.
Suzanne en ik gaan nu samen daarheen om Ben zijn wens te vervullen. Zijn as meegeven aan wind en water op zijn geliefde eiland. Nu ik er zo naar toe aan het leven ben 'voelt' het diep.
Achteraf gezien heb ik er, haast onbewust, met vele stappen naar toe geleefd. Het was niet iets wat op zichzelf stond, er hoorde 'van alles omheen' van loslaten en vrijgeven. Het blijkt een volgende stap in het rouw en loslaat proces te zijn.
Zo heb ik weer vele kaarten die we destijds bij zovelen gekregen hebben, eerst doorgelezen en toen verbrand in het kacheltje in de tuin. Alle mooie en liefdevolle wensen en woorden heb ik energetisch over gegeven aan het vuur,die als liefdes energie de ether in mochten. Het voelde goed om te doen, al was de stap om al die mooie kaarten naar beneden te brengen en in het vuur te doen wel 'voelbaar'. Maar toen het eenmaal brandde en het zo heerlijk de lucht inging, voelde het goed.
De ruimte en de opgeruimdheid die het geeft in de kast geeft ook een goed gevoel.
Ook heb ik samen met zus Ellen, de hele schuur opgeruimd. Het was eigenlijk altijd nog 'de schuur van Ben'. Ben had het ooit ingedeeld, het was zijn domein, en hij bewaarde er álles wat hij ooit gebruikt had of waarvan hij dacht het ooit nog eens te kúnnen gebruiken. Ik kon er weinig vinden, en deed ook niet zo mijn best om er mijn weg in te vinden.
Tot ik er lekkage kreeg deze winter, en de chaos compleet was. Alles is er uit geweest, en alles is uitgezocht. Heel veel is er weggedaan naar kringloop of afval depot.
Het was een indringende klus. Fysiek zwaar en ook emotioneel, het was toch de 'erfenis van Ben' waar ik doorheen aan het gaan was.
Nu alles is uitgezocht, schoongemaakt en opnieuw ingericht, is het mijn schuurtje geworden. Nu weet ik wat er is, en waar alles ligt. Ruimte gemaakt en zelf die ruimte ingenomen.
De urn met de as van Ben, stond al die tijd op 'zijn' nachtkastje. Een paar weken geleden heb ik die al verplaatst, samen met de foto van Ben die erbij stond.
Ik gaf het een mooi plekje in een ander kamertje naast de 'biddende monnik'. Het voelde heel gek om dat te doen, het was heel leeg en kaal op het nachtkastje. Naast het lampje lag alleen de grote rozenkwartssteen er nog op. Ik liet het leeg, vulde het niet op.
Het voelde de eerste avonden zelfs of het niet goed was om dat zo te veranderen, toch liet ik het zo en voelde de gevoelens die ik er bij kreeg.
Ik wist dat ik de as van Ben ging loslaten en wilde er een overgang naartoe maken.
Ik weet van mijzelf als er een verandering aan zit te komen ik dat diep beleef en graag inleid met kleine stappen of met een ritueel, om de beweging zo mooi en goed mogelijk te kunnen maken.
Het hele nachtkastje maakte ik leeg. Een vrije open ruimte is het nu.
Ruimte maken
Vrij maken
"Gestolde energie" loslaten zodat het weer gaat stromen. Mijzelf vrij maken.
Mijn lichaam is er steeds wat nerveus van merk ik. Mijn darmen zijn onrustig. Er is een beetje een onderstroom van bang, onzeker en onwennig. Ook omdat het allemaal handelingen zijn die ik nooit gedaan heb, niet weet hoe het 'moet' en waar geen voorbeeld van is. Ik denk bijvoorbeeld aan mijn moeder die het nachtkastje van mijn overleden vader altijd intact hield, totdat zij moest verhuizen naar het verzorgingshuis. Dát voorbeeld had ik, dát was mama haar manier, de mijne is toch weer anders, omdat ik echt ruimte wil maken voor 'nieuw' in mijn leven, misschien een nieuwe liefde..
Ook 'voel' ik wanneer de spullen van Ben 'gestolde energie' worden. Het is gek, ik kan iets lang bewaren, en er geen afstand van doen, totdat ik voel dat het 'zwaar' gaat wegen, of dat ik steeds 'weet' dat dat er is. Dan word het ballast is mijn ervaring. Dan mag het weg, mag het doorgegeven, of getransformeerd tot iets anders, mag het weer stromen.
Dat neemt niet weg dat de handeling om het dan echt weg te doen, wel moeilijk is. Het is net als met jezelf koud afspoelen na het douchen, je ziet er tegen op en oppervlakkig gezien wil je het niet. Maar dieper wéét je dat het goed voor je is. En als je de moed hebt gehad om het te doen voelt het goed, sterk en verruimend.
Nu staat de urn ingepakt om mee te gaan. Ik heb wat as in een mooi kristallen karafje gedaan, mooi helder doorschijnend, je ziet de as. Het is ook een beetje confronterend vind ik, maar ook mooi, open, helder, licht, doorschijnend, zoiets ..,
Het staat op het tafeltje naast Ben zijn foto, de mooie Maria, de stenen die we ooit vonden, de mooie oude houten schaal die ik van Ben kreeg toen we tien jaar samen waren. Het is een echte mooie 'Ben plek' aan het worden, een altaar met de diepste essentie.., en dát is goed.
"Strooi uit mijn as
voor alle winden
Dat wat mijn lichaam was
de weg kan vinden
naar alles wat het eens beminde
Naar wolk en zee
en zich daarmee verbinden.."
Met liefde, Anna
Hoe ga jij om met grote veranderingen in je leven?
Hoe laat jij los? Wat doe jij om jezelf daarin te ondersteunen?
Heel graag lees ik het van je.
Comments