Vier jaar later..,
Eind november, nu ruim vier jaar geleden stak ‘onze’ lieve Ben over naar ‘de andere kant’.
Ruim vier jaar zijn we verder in de tijd..
Wat stonden we daar die 3e december krachtig verbonden in de steenkoude schuur van de Stadsboerderij. In een warme, mooie, kracht-kring van liefde en licht. Het was steunend. En het was een prachtig eerbetoon aan Ben zijn leven. Warmte en licht brengen in donkerte en kou, verbinding maken tussen mensen, dat waren zeker kwaliteiten van Ben. Prachtig zongen we, “als alles duister word, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft”. Het zingen was moeilijk, maar tegelijkertijd zo fijn en zorgde dat de emoties zachter werden, en konden stromen.
De lichtjes die we allemaal om beurten neerzetten bij de baar waar Ben zijn lichaam op lag, de lichtjes die zich daar spontaan tot een hart vormden. Hoe mooi en groot was de afstemming!
Het licht symboliserend waar Ben nu zal zijn.
En met die lichtjes in de hand liepen we later achter de baar aan en zongen we, I AM, ik Ben…,
...Lang zong het nog in mij na..
Ik Ben. Ja, ik ben. En altijd als ik zeg ‘ik ben Anna’ is ie daar..,
Ik ben, ruim vier jaar verder. En wat ben ik een weg gegaan, een weg van rouwen. Het rouwen vroeg geleefd te worden. De leegte die zo gapend was, vroeg om gevoeld te worden. De leegte, en het gemis vroegen om aangekeken te worden, hoe eng dat ook was.
De leegte die langzaam, heel langzaam ruimte werd. Ruimte die ik stapje bij stapje durfde in te nemen.
Eerst wist ik me geen raad, hoe, wat, waarheen? Alles duister. Hoe ontstak ik in vredesnaam dat lichtend vuur?
Dus bleef ik ‘dicht bij huis’, letterlijk in huis, of in de tuin, verder niet veel. Alleen de dagen doorkomen.. Met voelen, meegaan in de golven van de emoties, de pijn het verdriet. Elke morgen, na het ruwe ontwaken in de werkelijkheid, opgang komen in de zachte bedding van de doodgewone dagelijkse handelingen. Vele boeken lezen over rouw en verlies. Herkenning vinden vond ik fijn. Omdat anderen soms al woord hadden gegeven aan het onbestaanbare waar ik middenin zat. Me suf schrijven in mijn schriften.., er ging zo onvoorstelbaar veel door me heen. Vragen, gevoelens, emoties, herinneringen, zoveel herinneringen. Bij alles wat ik deed of zag of zei waren ze er, als een constant afspelende filmrol. Ik zei wel eens, dat ik aan ‘de voorkant’ van mijzelf de dingen van het heden beleefde en dat tegelijkertijd aan ‘de achterkant’ in mij die herinneringenfilm zich afspeelde. Dat heeft lang geduurd, langzamerhand nam het af. Nu zijn de herinneringen er ook nog, natuurlijk maar niet meer constant.
Langzaam breidde ik de cirkel wat uit, levend mèt het verdriet, naar buiten, naar de winkel, na een half jaar weer naar het werk.. kwetsbaar, als met een open wond..
En dit met heel veel geduld en zorgvuldigheid verzorgen, wetende dat het heel langzaam zou helen. Aan dat geduld moest ik werken. Soms was ik wanhopig en dacht ik dat ik niets opschoot, of dat er niet echt iets veranderde, of was ik het zat en wilde het niet meer voelen. Dacht ik dat ik dingen misschien anders moest doen, maar het was een kwestie van doorgaan. Steeds terug naar het geduld en het geloof hebben in de tijd, aanvaarden wat er was, vertrouwen in de weg. En die lag ónder mijn voeten. Doorgaan met ademen, diep ademen tot in de uiterste gebieden van het verdriet, de pijn, de leegte.., en dan langzaam maar diep uitademen, loslaten en ontspannen.
Na ruim een jaar werd ik enorm verliefd op een man die ik al heel lang ken, net zo enorm verbaasd was ik dat ik weer verliefd kón worden..,
Even leek het of er een 'raam was geopend, waar er een deur was gesloten'.
Deze man houd van mij maar beantwoorde de verliefdheid niet.
Naast het rouwen werd ik nog meer terug geworpen op mijzelf en werd mijn angst voor 'verlatenheid' nog dieper geraakt. Ik moest mijn diepste 'kindspijn' aankijken en aangaan.
Op een dag wist ik dat ik na, ‘man dood, moeder dood, kinderen groot’ dicht bij mezelf moest beginnen. Dat ik naast alles wat ik al deed, dieper werk moest gaan doen, om mezelf en mijn leven weer vorm te geven.
Ik zelf was mijn anker.
Geen vader, geen moeder, geen man meer, de kinderen groot en op zichzelf. Mijn hele leven zag er opeens totaal anders uit. Helemaal 'alleen' in de wereld staan, mijn grootste angst was werkelijkheid geworden.
Ik moest de kracht, de levenskracht in mijzelf vinden. De vrouw vinden voor deze nieuwe levensfase, want daar was ik ongewild en ongemerkt in terecht gekomen. Mijn eigen innerlijk lichtend vuur wilde ik leven inblazen.
Ik koos voor twee jaar trainingen, Godinnen Buikdans bij Kaouthar Darmoni in Amsterdam.
Het intensieve lichaamswerk, van de oeroude bewegingen, de psychologie van de archetypische Godinnen samen, gaven me kracht, inzicht, plezier, geloof en vertrouwen. Het samen doen met een groep mooie vrouwen, gaf mij bedding en steun.
Het dansen van mijn schaduw, maakte dat ik het diepste en pijnlijkste in mijzelf kon voelen, durfde aanzien, aanvaarden, en kon liefhebben. Het dansen van mijn licht maakte dat ik mijn licht, mijn kracht nog beter zag, voelen kon, uiten kon. Mijn licht en mijn schaduw hoorde bij elkaar, waren één., dit diep te voelen maakte mij tot een hele vrouw, een hele vrouw alleen.
Het diep afdalen in, en het steeds contact maken met mijn vrouwelijke organen, mijn baarmoeder, mijn seksuele levensenergie tijdens het dansen, maakte dat ik mijn ‘lichtend vuur’ diep in mij zelf kon ontsteken.., mijn levensvuur.
En daar ben ik nu. Een vrouw die op zichzelf kan staan. Met een schat aan levenservaring, met veel levenskracht, wil ik doorgeven en uitdragen wat het leven mij gegeven heeft. Wil ik leven vanuit mijn mooiste en diepste kwaliteiten. Ga ik na deze lange en intense weg in mijn eigen gekregen licht staan.
Daarom deze blog, om jullie daarin te delen.
Ik wil graag mijn ervaring en kwaliteiten in de wereld brengen.
En ga dat (nog meer) doen in
'liefdevolle ondersteuning in levens- en sterfprocessen.' Ik noem het 'vroedvrouw naar de andere kant'
Waarom, 'vroedvrouw'? Omdat het staat voor 'wijze vrouw', en ik vind het beeld zo mooi, een vroedvrouw helpt leven op deze wereld te komen, en ik wil graag ondersteunen om het leven hier op aarde los te laten.
En Symbolon? Dat is een ronde schijf van hout of klei die ze in vroeger tijden in tweeën braken als twee mensen met een innige relatie uit elkaar moesten, als tastbaar teken dat ze één waren met elkaar. Om de twee delen samen te voegen als ze weer bij elkaar kwamen. Dat gaat voor Ben en mij op die manier niet meer lukken, die éénheid, dat één zijn verblijft in mijn hart en in mijn herinnering en wie weet ooit in de ervaring als ik naar ‘de andere kant’ ga.., Wel komen voor mij in 'het Symbolon' mijn levenservaring, mijn gaven en talenten samen.
Heel graag nodig ik je uit verder te kijken op mijn website en graag hoor ik je reactie, feedback, je raad of tips.
Dankjewel alvast voor het lezen.
En ‘geef het door’ waar je kan en wil..
Delen maakt zoveel rijker.
veel liefs en alle goeds Anna
Comments