Afgelopen weken las ik in een boek deze tekst: “De zonnebloem keert zich naar het licht, zoals haar Franse naam tournesol uitdrukt. Dat is kiezen in vrijheid. tegelijk is dit een beantwoorden aan je kwaliteiten. Het is het licht kunnen ontvangen. In de beperking van de draaicirkel naar het licht toont zich het meesterschap. Het geschiedt ter plekke. Het is stilstand en beweging ineen. Het is een innerlijke reis. Het is een transformatie. Het licht doorwandelt de zonnebloem tot in haar wortels. tevens gaat het als in een Frans zonnebloemenveld om het collectief staan met de wortels in de grond. Dat betekent schouder aan schouder met de medebloemen, de medemensen. tezamen kun je diep buigen, maar je breekt niet. Zelfs richt je elkaar weer op.” (uit: De passie van leven, liefde en dood. van Ari Buuren)
Het zijn woorden die me inspireren en waar ik herkenning op heb. Vooral in: ‘de beperking van de draaicirkel naar het licht toont zich het meesterschap, de stilstand en beweging ineen, de innerlijke reis, de transformatie’ dat zijn dingen die ik voel, waar ik/wij doorheen gaan. Vooral de beweging in stilstand.
Voor Ben wordt het steeds meer ‘stilstand’ zijn actieradius wordt steeds kleiner. Hij kan steeds minder. levert aan alle kanten in. Het komt nu steeds meer aan op die beweging naar het licht vanuit de stilstand. Dat is moeilijk, moeilijk om tot die stilstand te moeten komen..
En hoe zie je nog de lichtpunten, als je zoveel moet inleveren en loslaten, wat je eigenlijk nog zo graag voort zou zetten? Dat geeft veel verdriet, dat is rouw.
Toch is dit het ‘klasje’ waar we in zitten zeg ik steeds, het is een ‘hoog boeddhistische les’, steeds proberen je over te geven aan het moment. En daar toch ook de lichtpunten uit te halen, die er uiteraard zeker ook zijn. Het Leven in het NU, zo leren we, heeft vele lagen…
Deze week zei Ben: “sterven moet je wel léven”. En dat is zo in Ben zijn geval. We doen het in de momenten. Met pijn, met moeite, met verdriet, met overgave, in delen, in eenzaamheid, in verwondering.. De wisselingen in hoe Ben zich voelt zijn soms groot, het ene moment kan hij haast niets en het andere moment heeft hij goede moed en wil naar buiten, of dingen doen. Het schakelen is moeilijk. En in die schakelingen steeds ervaren dat het minder wordt is nog moeilijker.
Toch proberen we steeds ons gezicht te draaien naar het licht, in de mooie nazomer zon van de laatste weken. Dat werkt wel heel fijn mee.
We hebben een rolstoel gehaald, een hele ‘stap’ voor Ben om zich daaraan over te geven. Vroeger zei hij; “als je me ooit in een rolstoel moet voortduwen geef me dan maar een zetje..” Ik zei dan altijd dat ik hem best in liefde wilde duwen. En nu was daar opeens die dag… En moesten we het als wáár ervaren. Toch geeft het ook weer mogelijkheden, meer ‘draaicirkel’, we kunnen, als Ben er energie voor heeft weer even de natuur in of een boodschap doen.
Een paar weken geleden zijn we met twee vriendinnen Heleen en Janet naar het Rijksmuseum geweest. Ze hebben daar een regeling voor ernstig zieke mensen. Je mag dan na sluitingstijd een uur langs de eregalerij met een gids. De vriendinnen hebben ons erheen gereden en weer terug. En het was een meesterlijke ervaring, echt heel ontroerend mooi en indrukwekkend.
Zo dicht bij de nachtwacht te mogen staan, met een zeer toegewijde gids is een voorrecht die meteen ons hart inging. Na ruim een uur waren we vol van zoveel schoonheid en liefdevolle toewijding van de mensen van het rijksmuseum en van de lieve vriendinnen. Een prachtige belevenis die Ben en ons energie heeft gegeven.
Een liefde volle groet Ben en Anna
Comments